Vijf keer spijt

In dit boek beschrijft de Australische verpleegkundige Bronnie Ware de vijf punten waar haar patiënten op hun sterfbed spijt van hebben. Een les voor ons allemaal...

1. ‘Ik wou dat ik mijn eigen leven durfde te leiden, niet dat wat anderen van me wilden.’ 

Ware: 'Hier hadden ze het meest spijt van. Als mensen zich realiseren dat hun leven bijna voorbij is, en er met een eerlijke blik op terugkijken, zijn veel onvervulde dromen opeens duidelijk zichtbaar. Veel mensen hebben nog niet de helft van hun dromen geprobeerd waar te maken, en stierven met de wetenschap dat dit kwam door bepaalde keuzes die ze maakten, of niet gemaakt hadden. Het is ontzettend belangrijk om in elk geval een paar dromen na te jagen. Op het moment dat je gezondheid achteruit gaat, is het te laat. Gezondheid geeft een enorme vrijheid waar maar weinig mensen zich bewust van zijn, tot ze het niet meer hebben.'

2. 'Ik wou dat ik niet zo hard had gewerkt'. 

Ware: 'Dit hoorde ik van elke patiënt die ik heb verzorgd. Ze hadden de jeugd van hun kinderen gemist, en de kameraadschap van hun partner. De mannen die ik verpleegde hadden ongelofelijk veel spijt dat ze zo’n groot deel van hun leven werkend hebben doorgebracht. Door een minder dure levensstijl heb je minder geld nodig dan je denkt. En door meer ruimte in je leven te creëren, word je gelukkiger en sta je meer open voor nieuwe mogelijkheden, die misschien wel veel beter bij je passen.'

3. 'Ik wou dat ik mijn gevoelens vaker had getoond'. 

Ware: 'Veel mensen onderdrukken hun gevoelens om geen ruzie met anderen te krijgen. Daardoor hebben ze genoegen genomen met een middelmatig bestaan, en zijn ze nooit geworden wie ze hadden kunnen worden. Veel van hen hebben aandoeningen gekregen die gevolg zijn van de verbitterdheid en frustraties. We hebben geen invloed op de reacties van anderen. Wanneer je je eerlijk uitspreekt kan dit misschien reacties oproepen, maar het brengt je relaties ook naar een hoger en beter level. Het is of dat, of in de ongezonde relatie blijven zonder je ooit uit te spreken.'

4. 'Ik wou dat ik mijn vrienden meer had gekoesterd'. 

Ware: 'Vaak realiseren mensen zich niet wat voor voordelen het heeft om oude vrienden te hebben, totdat ze in de palliatieve fase komen en het niet meer lukt om deze vrienden op te sporen. Veel mensen zijn zo druk met hun eigen leven, dat ze gouden vriendschappen laten verwateren. Patiënten hebben vaak spijt dat ze niet meer tijd en energie in bepaalde vriendschappen hebben gestoken. Elke stervende mist een goede vriend aan zijn zijde, omdat in die laatste week alleen liefde en vriendschap telt.'

5. 'Ik wou dat ik mezelf toestond gelukkiger te zijn'.

Ware: 'Verrassend genoeg wordt dit vaak gezegd door de stervende. Vaak realiseren mensen zich pas op het eind van hun leven dat gelukkig zijn een keuze is. Ze bleven hangen in oude gewoontes. Door de angst voor verandering pretendeerden ze voor anderen én zichzelf dat ze gelukkig waren. Terwijl ze er diep vanbinnen naar verlangden om écht oprecht te lachen. Als je op je sterfbed ligt, doet het er niet meer toe wat anderen van je denken. Het zou mooi zijn om in staat te zijn om ver voor je sterft niet te geven om wat anderen van je denken, en meer te lachen.'

ADHD verzonnen

Leon Eisenberg 1922-2009

Mijn zoon stuurt me een link waarin staat dat psychiater Leon Eisenberg op zijn sterfbed toegeeft dat ADHD een door hem verzonnen 'ziekte'is. Als je gediagnosticeerd wordt met ADHD dan is een van eerste middelen die je voorgeschreven krijgt Ritalin, zo ging het ook met mijn zoon toen hij elf jaar was. Dit medicijn heeft een verslavende werking. Toeval bestaat niet; terwijl ik onder de droogkap zit bij de kapper lees ik in de Margriet van week 47 over een moeder die vertelt dat ze de Ritalin van haar zoontje opspaart om drie keer per week zelf eentje te nemen omdat ze er zo 'heerlijk actief' van wordt. Ritalin brengt dus rust in je hoofd als je 'te' druk bent, en stimuleert je tot actie als je er zelf niet toe komt.... en het is verslavend. 
Aanmoediging tot medicijnverslaving, zegt het artikel en zegt ook die moeder die de pilletjes van haar zoon slikt.  

Ik word er naar van. Mijn zoon heeft zes jaar lang Ritalin geslikt. Ook in mijn praktijk kom ik veel kinderen en jongeren tegen die dit medicijn slikken. Zetten wij als ouders onze kinderen aan tot verslaving, terwijl we alleen maar willen dat het goed gaat met hen? Dat ze de rust in hun hoofd krijgen om op school naar vermogen te kunnen presteren. Dat ze minder snel ruzie maken en daardoor in de problemen raken...gewoon omdat we willen dat ze zich gelukkig voelen... 

Nu ik aan het surfen ben en lees van ouders van nu die hun twijfels hebben en hun kinderen niet meer aan de Ritalin zetten ben ik enigszins gerustgesteld. Maar ik weet dat er ook nog genoeg ouders zijn die het advies van diegene die de diagnose stelt gewoon opvolgen.

Mijn zoon is erg intelligent en hij heeft vele talenten, dat weet ik en dat wordt me ook steeds verteld. Toch lukt het hem tot nu toe niet om zijn leven op orde te krijgen en hij kan (nog) niet zonder verslavende middelen. 
Hebben we dit aan Leon Eisenberg te danken?

www.gewoon-nieuws.nllink

Verbondenheid

Verbonden in vrijheid met elkaar

Contact durven aangaan en vrijblijvendheid uitsluiten. 

Kennen en gekend worden.

Gister werd het me weer gevraagd: Ben jij niet TE betrokken bij je cliënten?  

De aanleiding voor de vraag was dat meneer aan de manager vertelde dat hij en ik allebei met de tranen in de ogen zaten toen hij een zelf gestuurde brief naar zijn dochter ongeopend retour kreeg...

Ik vraag me af: kan je te betrokken zijn? 
Natuurlijk ben ik niet een vriendin of de buurvrouw die langs komt, maar wel de vertrouwenspersoon waar meneer zich helemaal voor opent.

Ik kom altijd uit op het wij en zij: als ik nu tegen de boom rijd en ik krijg te maken met bijvoorbeeld hersenletsel, ben ik dan ook ‘zij’?  Daarmee geef ik aan dat er geen verschil is. Degene tegenover je heeft iets meegemaakt waardoor hij of zij hersenletsel heeft, jij als ingezette hulpverlener waarschijnlijk niet. Voor hetzelfde geld was het andersom. 
Of die ouders die vastlopen met een kind waarbij sprake is van een psychiatrische stoornis. Jij mag er heen om met de ouders en het kind te praten. Om de ouders te helpen een veilige structuur te creëren voor het kind. Een structuur waaraan het kind houvast heeft en waardoor het minder geneigd is boos te zijn op alles en iedereen. Als hulpverlener ben je er maar een aantal uur in de week. De ouders moeten 24 uur paraat zijn.  Ze moeten zich doorlopend bewust zijn van hun voorbeeldgedrag, de manier waarop ze iets zeggen, en de afspraken die ze maken moeten ze ook werkelijk nakomen, ook al zijn er opeens hele andere dingen die de aandacht vragen.

Als begeleider ben je niks meer of minder dan de mensen tegenover je, maar misschien kan jij als begeleider/ coach/ hulpverlener wel iets betekenen voor het welzijn van de ander. En daar gaat het om.

En vandaag bij de ontmoeting met de oprichter van een mogelijke logeeropvang voor een van mijn coachees werd het me weer duidelijk. Deze man heeft zijn huis, zijn gezin opengezet voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen.  Hij kan de kinderen gemakkelijker sturen, ze kunnen schelden wat ze willen maar hij is niet hun vader en dat is het verschil. Maakt dit hem minder professioneel, omdat hij leeft en woont met zijn cliënten?

Kun je te betrokken zijn? Nee, dat denk ik niet. Het gaat om verbondenheid.

Eenzaamheid als kracht

Hoop                                                            Foto: Corona Blom

Eenzaamheid, een naar gevoel waarbij  verdriet, angst en machteloosheid een rol spelen. Als je eenmaal erkent dat je eenzaam ben kan het je aanzetten tot het op zoek gaan naar anderen, naar een veilige groep, naar veilige leefpatronen, naar nieuwe manieren van levensvervulling.
Jeanette Rijks ( www.jeannetterijks.nl/de-kracht-van-eenzaamheid‎ ) is gespecialiseerd in eenzaamheid. Zij ziet eenzaamheid dan ook als een kracht. Een kracht die je vertelt dat je op zoek zou kunnen gaan naar wie je werkelijk bent en wat je werkelijk wilt. Eenzaamheid kan de kracht zijn die je aanzet om buiten je kaders te denken, om je grenzen te verleggen. De kracht die je helpt om nieuwe doelen vast te stellen, en de stappen te zetten die je helpen je nieuwe doelen te bereiken. Het vinden van jouw unieke plek op deze wereld. De wereld die jouw eigenheid, jouw persoonlijkheid omarmt. Een wereld waarin jij je prettig voelt, de wereld die van jou is, net zo goed als van ieder ander.

Logeeropvang

                                            Foto: Erik Harperink

Soms is het gewoon moeilijk je kind 24 uur per dag om je heen te hebben. Het scheldt, schreeuwt, houdt zich niet aan afspraken en leeft volgens zijn geheel eigen regels. Hij eet niet met het gezin aan tafel, hij zit nooit samen met het gezin voor de TV, hij is op zijn kamer en heeft via internet contact met de buitenwereld. Gelukkig is er sprake van school, van stage, maar de weekenden zijn lang. Lang en zwaar. Meestal gaat er al een en ander aan vooraf en meestal is er sprake van een beperking of/en een gedragsstoornis. Het kind heeft vaak al een indicatie voor zorg in natura of persoonsgebonden budget, en er is meestal wel begeleiding aan huis. Maar soms is dat gewoon niet genoeg. Dan kun je overwegen om een logeeropvang te zoeken voor je kind.
Door je kind af en toe uit logeren te laten gaan krijg je als ouders de ruimte om even op adem te komen. Je aandacht te besteden aan je andere kinderen, aan jezelf en elkaar. Door regelmatig ontlast te worden van je zorgintensieve kind kun je de zorg uiteindelijk langer volhouden. En dat is toch wat je het liefste wilt als ouder.

(In West-Friesland heb ik in de afgelopen maanden twee plekken leren kennen: Paul Grevink en Elles Smit hebben samen sinds juni 2013 een opvanghuis voor jongeren in Enkhuizen, en de stichting Materiacura heeft een logeerplek in Medemblik. www.materiacura.nl. Voor meer informatie over deze twee initiatieven kun je contact met me opnemen.)

Beageltje

                                                                                     Beageltje

Gisteravond had ik de eer op te mogen passen bij twee schattige kindjes, een peuter van drie jaar en een baby van zes maanden. De moeder wachtte me op en vertelde wat er allemaal moest gebeuren. Gelukkig had ik pen en papier bij de hand, want het werd een hele lijst. Voor mij is het zo'n vijftien jaar geleden dat de kinderen klein waren, ik was vergeten hoeveel werk dit met zich meebracht!
De ouders gingen weg toen wij aan tafel zaten, peuter en ik dan, baby in het wippertje op de tafel. De kinderen waren geweldig, ze gedroegen zich voorbeeldig en alles ging precies zo als moeder me verteld had.

De enige die er misbruik van maakte dat haar baas en bazin weg waren was Beageltje. Beageltjes zijn enthousiaste honden, intelligent maar zeer doelbewust en eigenwijs. Ik ken Beageltje al vanaf puppy, ze voldoet helemaal aan de omschrijving. Haar baasjes hebben haar goed in de hand, ze begroet me altijd uitbundig maar daarna gaat ze meteen weer rustig liggen op haar eigen kleed op de bank. Nu niet. Beageltje bleef heen en weer lopen. En terwijl peuter en ik de bordjes naar de keuken brachten zat zij op tafel met haar snuit in de overgebleven patatjes. En toen ik met de beide kindjes op de bank zat hoorden we veel lawaai in de keuken: Beageltje had de pedaalemmer omgegooid en at vrolijk verder. De kinderen gingen meteen slapen toen ik ze in hun bedjes legde. Beageltje niet. Ze bleef me voor de voeten lopen. Ze kwam pas tot rust toen ik ging zitten, vlak naast haar vaste zitplaats op de bank. Oppassen, ik vond het erg leuk maar ik had niet verwacht dat ik het meeste werk zou hebben van het hondje!

Treetje hoger

                                             foto: Erik Harperink

Nadat ze verschillende opleidingen heeft geprobeerd heeft ze besloten de studiefinanciering stop te zetten. Vlak voor de datum van 1 oktober, het zwaard van Damocles. Immers, als ze het niet zou halen zou ze alles terug moeten betalen. Ze slijt haar dagen thuis, op de bank, in bed. Het internet is haar enige contact met de buitenwereld. Ook al heeft ze zich uitgeschreven toch wordt ze uitgenodigd op school voor een gesprek. De studiebegeleider wil graag weten wat haar plannen zijn. Die heeft ze niet, vertelt ze, ze weet helemaal niet wat ze nu wil gaan doen. De man schetst enkele mogelijkheden. Werken en leren tegelijk, dat lijkt me het beste voor jou. Dan zou je eventueel weer een dag naar school kunnen komen, je kunt ook een bedrijf zoeken waar je een interne opleiding kunt volgen... De man praat veel, te veel. Het meisje hoort hem niet. Ik zie hoe ze zich moet bedwingen om niet steeds op haar telefoon te kijken.

Sinds kort woont hij in een project om zelfstandigheid op te bouwen. Hij is in 2006 in Nederland gekomen. Hij is gevlucht vanuit de oorlog in Somalië. Er is al heel veel geregeld, hij heeft onderdak, hij heeft een uitkering en hij kan gaan sporten in het gemeentehuis. Op dit moment ziet hij het even niet meer zitten maar als je vraagt naar de doelen in zijn leven, komt hij los. Hij vindt het belangrijk om een opleiding te volgen, om werk te hebben. Er wordt hem toegezegd dat er heel snel een TV komt en dat het internet zo snel mogelijk wordt aangesloten. En vanmiddag gaat hij met zijn begeleider op stap om een geschikte werkplek te regelen. Zijn ogen lichten op.

Het verschil tussen deze twee mensen is groot. Toch weet ik zeker dat iedereen een treetje hoger wil, altijd. En soms is daar een steuntje in de rug bij nodig. De taak van de begeleider is dan om de intrinsieke motivatie aan te spreken. Want daar gaat het om.

Voor en NA(H)

Duizenden kinderen lopen hersenletsel op, kopt het Noord Hollands Dagblad op vrijdag 12 juli van dit jaar. De oorzaak is meestal een harde klap tegen het hoofd door een ongeval of door mishandeling(!).
In een kwart van de gevallen is een hersenaandoening de oorzaak. De onderzoekers (Haagse Hogeschool, de Hersenstichting en het Erasmus MC) zeggen dat er meer aandacht moet komen voor de gevolgen van het letsel. De gevolgen van NAH zijn vaak niet zichtbaar, maar ze hebben een forse impact op ontwikkeling en het participeren van de jongere en het gezin.
Dan heb je Prins Friso. Onbedoeld werd hij een soort boegbeeld voor NAH. Mijn man (ervaringsdeskundige) grapte al toen duidelijk werd dat er sprake was van hersenletsel: 'Goh, hij kan mooi mee met ons zeilweekend voor mensen met NAH.' Het zal er echter niet van komen. Friso is gestorven aan de gevolgen van het ongeluk.

Dat geldt niet voor heel veel anderen. Misschien weet je het niet altijd, maar iedereen kent wel iemand met NAH op welke manier dan ook. En deze mensen hebben het wel overleefd. Vaak hoor ik dat mensen met NAH hun huidige leven zien als een tweede kans. En dat is het ook. Het leven voor het ongeluk, en na het ongeluk kan heel verschillend zijn. Er is sprake van een breuk in de levenslijn. Het leven is anders, maar dit hoeft niet te betekenen dat de kwaliteit van het leven minder is. Immers, je bent de regisseur van je eigen leven. Wat er ook gebeurt, je hebt altijd een keuze: hoe ga ik er mee om? Het klinkt gemakkelijker dan het is, daar ben ik me van bewust. Maar je bent er nog, je leeft en het is aan jou om iets van je leven te maken.

ZIN en PGB

                                                                                Verrijk je leven

De algemene wet bijzondere ziektekosten (de AWBZ) kent twee systemen waarmee ingezette zorg/begeleiding betaald kan worden: 

de ZIN (Zorg In Natura) 

en het PGB (Persoons Gebonden Budget).

ZIN
Voor de cliënt brengt ZIN de minste rompslomp met zich mee. Alles wordt afgehandeld door de zorgaanbieder (bijvoorbeeld www.simetri.nl, www.NAHzorg.nl ). Degenen die de zorg/begeleiding uitvoeren sturen een factuur naar de zorgaanbieder of ze zijn er in loondienst.
De cliënt betaalt alleen maandelijks een eigen bijdrage aan het Centraal Administratie Kantoor (het CAK). Deze bijdrage is gerelateerd aan het inkomen.

PGB
Het PGB is een ander verhaal. De cliënt krijgt geld, rechtstreeks op zijn/haar rekening.
Van dit geld betaalt hij of zij zelf de begeleiding en de kosten die berekend worden door de zorgaanbieder.
Aan het eind van het jaar legt de cliënt verantwoording af middels een verantwoordingsformulier van de uitgaven.
Ook bij het PGB wordt een maandelijkse bijdrage in rekening gebracht. Deze bijdrage wordt  meteen van het PGB afgehaald, het is een netto-bedrag dat op de rekening van de cliënt gestort wordt.


Op de site www.rijksoverheid.nl kan je alles lezen over het ZIN en het PGB, maar ook over hoe en in welke situatie je er voor in aanmerking komt. Schroom niet, het lijkt wel alsof er alleen maar bezuinigd wordt op de zorg, maar er is toch nog steeds heel veel mogelijk.

'Verrijk je leven,' is de titel van de afbeelding die ik bij deze blog heb gekozen. Dit is niet toevallig. Als je op het juiste moment die hulp krijgt die je nodig hebt dan is het een verrijking van je leven. 

Ramadan

                                            Foto: Erik Harperink

Morgen, dinsdag 9 juli, begint de Ramadan. Ramadan is de negende maand van het maanjaar. Tijdens deze maand vasten moslims van vroeg in de ochtend tot zonsondergang.

Sawm (vasten)

Van de ochtendschemering tot zonsondergang, gedurende de hele negende maand(Ramadan) van het maanjaar, is het voor alle volwassen mannelijke en vrouwelijke moslims verplicht om te vasten. 

In deze maand onthoud je jezelf van het eten, drinken en seks... je vermijdt onzinnig taalgebruik en slechte daden... 

en je wijdt jezelf aan gebed, recitatie ( het bijna melodieuze voordragen van de Koran) en goede daden. 

Ramadan is de maand van speciale zegeningen en vergiffenis van Allah. In deze maand werd de heilige Koran gezonden naar de aarde en daarna geleidelijk geopenbaard via de profeet.. 

Volgens de overleveringen werden de andere boeken en geschriften aan Abraham, Mozes, David en Jezus  eveneens in deze heilige maand geopenbaard.

In de Koran zijn bepaalde uitzonderingen gemaakt: 

zieken, mensen die medicijnen gebruiken, reizigers, vrouwen die menstrueren, zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven hoeven niet te vasten.

Er wordt gezegd dat vasten goed is voor je gezondheid. Het is een training voor je spirituele opleving, het verstevigt de band tussen alle mensen en het is een totale fysieke en mentale onderwerping aan de wil van Allah voor Zijn genoegen en bescherming.

Aan het einde van de vastenmaand vieren moslims over de gehele wereld 'Ied' (suikerfeest) met gebeden en feestelijkheden.

Onderhandelen

Pubers, ze blijven me verbazen. En heel veel ouders verbazen zich met mij. Vaak hoor ik: 'Dat deed hij vroeger nooit! Echt niet, nu maakt hij overal ruzie om! En een grote mond! Ik vind het echt niet leuk meer.' Het lijkt alsof de meest vanzelfsprekende huisregels niet meer tot het kind doordringen. En eigenlijk is dit ook zo. Een kind in de puberteit leeft van  minuut tot minuut. Ze leven in een eigen wereld waarin ze alleen maar bezig zijn een houding te vinden in hun omgeving die voor hun gevoel steeds op hen let en hun optreden beoordeelt. Het is dan vaak teveel gevraagd om rekening te houden met jou en je huisregels.
Pubers willen vaak meer verantwoordelijkheid dan ze in de ogen van hun ouders aan kunnen. Dit kan een bron van conflicten opleveren. Om samen met je kind de puberteit goed door te komen zul je je als ouder moeten realiseren dat je een andere rol moet aannemen: van opvoeder word je meer adviseur. En een sleutelwoord hierbij is onderhandelen. Onderhandelen over regels en grenzen. Daarbij is het handig je te realiseren wat je echt belangrijk vindt. Als je het belangrijk vindt om gezamenlijk aan tafel te eten is dat een huisregel waar ieder gezinslid zich aan moet houden, dit zijn de normen en waarden die je je kinderen wilt meegeven. Hierover ga je dus niet onderhandelen.
Het opruimen van de eigen kamer is belangrijk, maar je kunt onderhandelen over wat dit betekent: een schoon bed, geen rondslingerende kleding en een opgeruimde kast of vind je het voldoende dat hij zijn bed verschoont en zijn kleren in de was doet.
Onderhandelen betekent dat beider inbreng even belangrijk is, dus jij zegt wat je te zeggen hebt maar je kind ook. Gelijkwaardigheid is een belangrijk uitgangspunt. Luister naar wat je kind te zeggen heeft en geef daarna je eigen mening, ga dan net zo lang onderhandelen tot er overeenstemming is bereikt..

De cliënt centraal

In mijn werk ben ik nogal voortvarend. Ik houd van duidelijkheid, afspraken maken, stappenplannen, afwerklijstjes enzo. Zo heb ik samen met een cliënt een stappenplan gemaakt voor drie maanden met een duidelijke aanpak om elke week iets verder te komen. Bij de derde keer merk ik weerstand en bij de vierde week gaat mijn coachee echt met de hakken in het zand. Ik benoem dit en ik vraag hem of hij het wel eens is met het plan van aanpak. Toen we het samen opstelden was het helemaal goed maar er is iets veranderd. Hij geeft aan dat het hem te snel gaat. Hij is het eens met de einddoelen maar het termijn is te kort. Hij vindt dat er minstens een jaar voor uitgetrokken moet worden. Ik merk dat ik er moeite mee heb; naar mijn idee is de termijn van drie maanden al vrij ruim voor wat er moet gebeuren. Maar ik realiseer me ook dat ik mijn eigen resultaatgerichtheid los moet laten. Het moeten de doelen zijn van de cliënt en niet van mij.We zullen opnieuw moeten gaan zitten om het plan van aanpak in kleinere voor hem haalbare en overzichtelijke stappen te zetten. De cliënt centraal!

Frans' zeilweekend

Vanaf 2000 organiseren mijn man Frans en ik ieder jaar een zeilweekend voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel. Dat doen we dit jaar voor de laatste keer!

Het zeilweekend is van vrijdag 13 september tot en met zondag 15 september. We gaan op vrijdagavond om 20.00 uur aan boord in Makkum en we meren op zondagmiddag 17.00 uur op dezelfde plek weer aan. We varen met de stijlsteven die je hierboven ziet: de Rival van Harry en Sarah Stofbergen. Als de wind het toelaat varen we zaterdag naar Terschelling! En zondag dus weer terug naar Makkum.

Onze groep bestaat uit mensen met NAH. Als je wilt mag je je partner, broer, zus, vriend of vriendin uitnodigen om ook mee te gaan.
Er gaan geen begeleiders mee. Dat betekent niet dat er geen sociale controle is.
Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf en de eigen spullen.
Als je iets kwijt bent helpen we allemaal zoeken. Het kan immers nooit ver weg zijn, we zitten met elkaar in hetzelfde schuitje.
Ook houden we elkaar in de gaten als het om alcoholgebruik gaat.


De vrijdagavond is de kennismakingsavond. Soms blijven we met zijn allen aan boord van het schip, ook kan het zo zijn dat we de plaatselijke kroegen  opzoeken.

Je kunt het weekend actief invullen door mee te helpen aan boord, maar je kan er ook een rustig weekendje van maken.
Als je moe bent kun je gewoon gaan slapen, op elk moment van de dag. En 's avonds en 's nachts natuurlijk. Er zijn vier- en tweepersoons hutten.

Als je mee wilt kun je contact opnemen met  Frans Kramer 0229 - 245298, of een email sturen naar fghkramer@ziggo.nl. Natuurlijk kun je mij ook benaderen.

Het weekend kost € 130 per persoon.
-Wij zorgen voor eten en drinken aan boord, dit zit bij de prijs inbegrepen. Alles wat je aan de wal nuttigt is voor eigen rekening.

Huisstijl

Per 1 mei is de naam van mijn bedrijf 

HMAcoaching

Met trots presenteer ik de nieuwe huisstijl:

Bezuinigen

\\\

Ze heeft een moeilijke jeugd gehad en ten gevolge daarvan heeft ze paniek- en angstaanvallen. Deze aanvallen stagneren haar in haar hele functioneren. Ze heeft een hele batterij aan hulpverleners gehad. Ze heeft alle hulp aanvaard, maar eigenlijk is ze er klaar mee. Dit zegt ze letterlijk. Dan komt er een besluit van het Centrum Indicatiestelling; ze krijgt geen indicatie meer. Voor haar klachten kan ze terecht bij de reguliere hulpverlening en heeft ze geen recht op persoonlijke begeleiding.
'Dan moet ik zeker weer gaan praten bij een psycholoog. En dan moet ik weer alles opnieuw vertellen. Ik heb het echt wel een plek gegeven nu, ik wil niet alles steeds opnieuw herbeleven,' zegt ze.
'En het betekent dus dat jij niet meer mag komen. Dat pik ik niet, heb ik eindelijk iemand die mij een beetje helpt en dan zeggen ze weer dat het niet mag. Nee hoor, ik neem een advocaat en ik stap naar de rechter.'

We schrijven een bezwaarschrift en we hopen nu maar dat de indicatiesteller inziet dat thuiszorg en counseling effectiever kan zijn dan gesprekken met een psycholoog of een psychiater. Daarbij komt nog dat het goedkoper is voor de maatschappij. Bezuinigen moet, dat weten we allemaal. Maar bezuinigen op adequate hulp is de achterdeur uit.

Kaas

Het sprong zomaar in mijn handen vanuit mijn eigen 'business bibliotheek': Wie heeft mijn kaas gepikt?  Het beroemde boekje van Spencer Johnson en Kenneth Blanchard over omgaan met veranderingen. Een teken om het onder ogen te zien. Ik moet op zoek naar nieuwe kaas. Het wordt tijd om me weer eens te oriënteren op nieuwe uitdagingen.

Het liefst zou ik een boek willen schrijven. Maar nu een echt boek, zo'n boek dat wordt uitgegeven door een echte uitgeverij, zo'n boek dat wordt aangekondigd in de media, zo'n boek waarvoor mensen in de rij staan bij de boekwinkel en waarvan mensen een  door de schrijver gesigneerd exemplaar willen ontvangen.

Ik zou ook wel weer eens een nieuwe werkkring willen hebben, zo een waar ik 's morgens naar toe ga en waar ik 's middags om een uur of vijf de deur achter me dicht trek. Waar ik alle administratie meteen kan doen, zodat ik thuis gewoon thuis kan zijn en niet altijd het gevoel heb dat ik eigenlijk iets anders moet doen dan ik doe.

Er zijn veel kazen. Ik bied me eerst maar eens aan bij het UWV om mensen te coachen die zoals ik onlangs hoorde geen re-integratietraject krijgen omdat het bureau denkt er niet mee te kunnen scoren. Dat is toch te gek voor woorden! Als niemand in je gelooft, hoe kan je dan ooit iets bereiken in deze harde maatschappij!

Humulus lupulus

Het was een erg aardige man, ik kende hem al lange tijd. Als we elkaar tegenkwamen was hij altijd even enthousiast. Op een gegeven moment werd ik gebeld door zijn zus: 'Wil jij eens met hem praten, ik heb het gevoel dat hij zich meer terugtrekt in zijn verslaving. We bereiken hem nauwelijks meer.' Hij vond het prima dat ik kwam. Samen gingen we naar zijn werkplek en bezochten we alle instanties die bij hem betrokken waren. Op een mooie zomerdag liet hij mij zijn tuin zien. Hij had een volkstuin van tien vierkante meter aan de rand van de stad. Ik was onder de indruk van wat ik zag maar ook van hetgeen hij mij erover vertelde. In de weken daarna praatte hij veel over zijn tuin. Hij maakte zich zorgen over een slingerplant die zijn hele tuin zou verwoesten als hij hem zijn gang liet gaan. Hij wilde dit niet en daarom zou hij proberen deze plant te verslaan. Het kostte hem echter veel moeite om hieraan te beginnen. Er waren immers zoveel andere planten die ook zijn aandacht vroegen. We keken elkaar aan. En dan die doorbraak: 'Zo is het met mij ook.... Als ik de verslaving onder controle heb kan ik veel meer andere dingen doen. Dan gaat het me  wel lukken.' Het is hem niet gelukt. De plant bleek te sterk.

Effectief coachen

'We gaan het vandaag eens helemaal anders doen,' opent onze intervisievoorzitter de bijeenkomst, 'Ik wil jullie kennis laten maken met een methodiek die thuishoort bij de familie-opstellingen, maar dan een beetje anders.' Net als altijd doen we een rondje waarin ieder een casus mag inbrengen. Ik heb geluk, mijn inbreng wordt gekozen. Hierin spelen drie personen de hoofdrol. Ik mag drie representanten neerzetten in de ruimte: mezelf, een cliënt en de derde betrokkene. De representanten mogen reageren vanuit hun gevoel. Ze hoeven niet na te denken over de kwestie op zich, ze hoeven alleen maar antwoord te geven op vragen en te benoemen wat ze voelen. Daarbij mogen ze zich verplaatsen in de ruimte. En dan zie ik gebeuren wat er aan de hand is. Al bij het eerste antwoord weet ik : hier gaat het om. Binnen een klein half uur is de zaak helemaal duidelijk en weet ik wat me te doen staat.
Het klinkt erg vaag allemaal, daar ben ik me van bewust, maar het gaat me te ver om hier het probleem te beschrijven. het gaat me om de methode. Een methode die studie behoeft, en die zeker de moeite waard is om te leren. Daarbij is veiligheid creëren, de juiste vragen stellen, plus de juiste houding van de coach/ counselor die het proces begeleidt, erg belangrijk.
Dankjewel Ciska Holkamp van www.improgrow.nl. Het was geweldig om mee te maken en te ervaren.

 Ciska Holkamp

Laat je zien

'Er werd eens naar me geluisterd...' tranen in mijn ogen toen ze dat zei. Ze leek zo klein, zo kwetsbaar. Aan het eind van de bijeenkomst stak ze haar hand op: 'Vaak loop ik tegen iets aan, maar het is dan zo onbelangrijk en dan denk ik 'laat maar zitten' en dan zeg ik niks...'  Toen werd het me duidelijk. Als ze zelf af vindt dat de dingen waar ze zich druk om maakt onbenullig zijn en niet de moeite waard om te bespreken, waarom zou een ander dan wel naar haar luisteren. Ze luistert immers niet eens naar zichzelf!

Je maakt je ergens druk om, dus is het belangrijk voor jou. Ergens besef je misschien wel dat het eigenlijk niet de moeite waard is om je zoveel zorgen over te maken, maar je doet het wel. Zeg dit dan. Door het uit te spreken neem je al een beetje afstand. Door het te delen kan je er samen over praten. Als je niks zegt weet de ander niet waarmee je bezig bent. dan kan de ander niet me je meedenken. Je laat je niet zien aan de ander. Je doet jezelf te kort, maar diegene die jou graag wil leren kennen ook. Communicatie is niet alleen praten en luisteren maar ook je kwetsbaar opstellen, je laten zien en daarvoor is het nodig dat je jezelf serieus neemt!

Een droom komt uit

Vriendin had een grote droom. Ik ken haar nu meer dan twintig jaar, en ik weet dat ze hier in gedachten altijd mee bezig is geweest. De droom was er, altijd. Af en toe stak hij in onze gesprekken de kop op en dan vertelde ze er over, enthousiast en gepassioneerd. Toen ontmoette ze hem. Hij deelde haar passie, dit was eigenlijk vanaf het begin al duidelijk. Nu zou de droom werkelijkheid kunnen worden. Nu stond ze er niet meer alleen voor. Hij dacht  er net zo over als zij, hij wilde zich er ook hard voor maken en hij wilde haar  bijstaan met raad en daad. Toch durfden ze er niet aan te beginnen, niet voor hun relatie geworteld was. Het werden jaren van aantrekken en afstoten, maar het werd steeds duidelijker dat ze voor elkaar bestemd waren. En toen was de tijd rijp om het prachtige idee gestalte te geven. Het was niet langer een droom, ze konden aan het werk. En dat doen ze; met hart en ziel. Er moet van alles vastgelegd worden, anders kunnen er geen stappen gezet worden. Als vriendin mij benadert om zitting te nemen in het bestuur van de stichting die opgericht wordt om alles in goede banen te leiden, twijfel ik geen moment. Ik heb vertrouwen in het plan en ik heb vertrouwen in de initiatiefnemers. Bij deze wens ik jullie heel veel succes met Katrium!

De NAH'er bestaat niet

Het thema van de contactgroep- NAH- West Friesland was vanmiddag: het onzichtbare zichtbaar maken. Niet Aangeboren Hersenletsel en de gevolgen ervan zijn nog steeds erg onbekend. NAH is niet zichtbaar aan de buitenkant.  Schrijnend is het onbegrip van de buitenwereld waar mensen met NAH vaak mee te maken hebben. Vanmiddag hebben we met elkaar gedeeld hoe een ieder hiermee omgaat. De een zoekt de publiciteit: 'Doordat ik een aantal keren in de krant heb gestaan weten de mensen nu dat ik de dingen niet meteen kan onthouden en vertellen ze het nog een paar keer', een ander zegt bij iedere ontmoeting: 'Ik heb een geheugen als een vergiet, dus neem me niet kwalijk als ik straks niet meer weet wat je me verteld hebt.'
De gevolgen zijn voor iedereen anders. De NAH'er bestaat niet. Onderstaande lijst laat zien welke gevolgen NAH met zich mee kan brengen.

NAH kan zorgen voor:
-             Vertraagde informatieverwerking

-              Problemen met aandacht en concentratie

-              Egocentrisch denken en handelen

-              Verminderd zelfinzicht

-              Problemen met planning en organisatie

-              Vertraagd denken

-              Associatief denken

-              Verminderd probleemoplossend denken- bedenken wel maar doordenken op consequenties/              leggen van verbanden/ als-dan

-              Geen behoeften/ gedrag kunnen uitstellen- komt over als drammerig

-              Niet (goed) kunnen kiezen- ervaring van de keuze: eerst douchen en dan roken of andersom?

-              Moeite met geschakelde handelingen, organisatieproblemen- bv bij het koken

-              Initiatiefgebrek, geen handelen zonder aanzet van buitenaf’

-              Onvermogen om de ernst van de dingen te kunnen inzien onverschilligheid

-              Geheugenproblemen

-              Gedrag niet kunnen beheersen/ doceren

-              Emoties niet kunnen beheersen/ reguleren

-              Verminderde zelfbijsturing (flexibiliteit)

-              Verminderd sociaal meegevoel en inzicht

-              Ontstaan van onfatsoenlijk gedrag

-              Niet los kunnen komen van handeling of gedachte (perseveratie)/ malen

(Linkszijdig herseninfarct- doorgaan in handeling bv schaaltje vla door blijven eten terwijl het al leeg is, maar ook mentaal- malen in een gedachte of een associatie)

-              Verhoogde afleidbaarheid 

-              Niet (goed) kunnen vertellen waarom men iets wel/niet doet of heeft gedaan

-              Niet creatief kunnen omgaan met tijd en ruimte – alles op het laatste moment of juist uren van te voren

-              Motorische en mentale traagheid of onhandigheid.

Cirkels

De eerste week van april is alweer voorbij.Een week met moeilijke en mooie momenten. Een week waarin ik me weer bewust werd van de cirkel van invloed en de cirkel van betrokkenheid. Deze twee cirkels uit de leer van Covey- de zeven eigenschappen van effectief leiderschap, helpen mij om de dingen in het juiste perspectief te zetten. Mijn cirkel van betrokkenheid bij mensen is groot . Ik voel me betrokken bij mijn gezin, maar ook bij ieder ander die ik werkelijk ontmoet. Ik verdiep me in de mensen die ik tegenkom en ik leef mee met hetgeen hen bezighoudt.  Soms kan ik invloed hebben door een goed gesprek, door de juiste hulp en het juiste woord op het juiste moment, maar soms ook helemaal niet. Dan komen mijn goedbedoelde woorden niet over en heb ik dus geen invloed. Dan is het de kunst om te beseffen dat dit dus wel in je cirkel van betrokkenheid ligt maar dat je er geen invloed op kunt uitoefenen. Het ligt buiten je cirkel van invloed. Dus je kan je er wel druk om maken, maar dat helpt niet. Sterker nog, je belast jezelf en daarmee je directe omgeving. Je slaapt slecht omdat je piekert. Je wordt moe, de kans is groot dat je chagrijnig wordt.  Als je niet oppast wordt je somber en in het ergste geval depressief. En dan functioneer je helemaal niet meer. En dat allemaal om zaken die buiten je eigen invloedssfeer liggen. Niet handig, dus niet doen. Als je je druk blijft maken om de dingen waar je geen invloed op hebt wordt de cirkel kleiner. Blijf binnen je cirkel van invloed. Door van binnenuit te handelen wordt je cirkel van invloed groter.

Samenwerken

Toch bijzonder nu ik er over nadenk. Een middag met twee oud-collega's. In 1981 begon onze samenwerking. We zijn nu al meer dan 12 jaar uit elkaar en toch praatten we vanmiddag alsof we gister nog aan de vergadertafel zaten. We hebben alle drie een andere weg gekozen. We kennen elkaar, we hebben aan een half woord genoeg. Toch waren er heel veel woorden vanmiddag. Het lijkt alsof we nooit uitgepraat raken.
We hadden het goed voor elkaar vroeger, we waren er zeker van dat ons bedrijf zeer goede kwaliteit leverde. We wisten hoe we een en ander moesten organiseren zodat een ieder die bij ons kwam werken zich ook verantwoordelijk ging voelen en mee
ging in de lijnen die wij zo duidelijk hadden uitgezet. En dan verbaas je je soms waarom er in andere organisaties zo weinig gecommuniceerd wordt, dat ieder op zijn eigen manier werkt en dat er zo weinig samenhang is in de aanpak. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend waren en zijn, blijken in andere organisaties helemaal niet zo voor de hand te liggen.
Al met al een leerzame middag waarin maar al te duidelijk werd dat we ons veel beter moeten profileren, ieder op onze eigen manier en ieder in onze eigen werkkring(en).

Dichter bij je geluk

Daar sta je dan, aangekondigd als auteur ter gelegenheid van de opening van de boekenweek 2013 in de plaatselijke boekhandel Stumpel. Ja, ik heb twee boekjes geschreven en van beide boekjes heb ik nog een aantal exemplaren op voorraad.
Het blauwe boekje rechts op de tafel is 'Lindendael lacht'. Dit is het geschenk geweest bij de opening van het verbouwde verzorgingshuis aan de Koepoortsweg in Hoorn in 2007. Een must-have voor de liefhebber van Lindendael op zich (de foto's zijn van voor de verbouwing, dus uniek en niet meer te maken), maar ook voor de liefhebber van mensen en dialogen.
Het rode boekje 'Wacht niet op de violen,' is een doe-boekje voor een ieder die wel een steuntje in de rug kan gebruiken bij het zoeken en vinden van die ene. Het boekje lokte weer veel leuke reacties uit. Het hebben van of het zoeken naar een relatie is toch iets wat ons allemaal bezig houdt. Ik werd zelfs door twee mede-auteurs benaderd met de vraag of ik nog vrijgezel was. Ze dropen af toen ik enthousiast over mijn geweldige echtgenoot begon te vertellen.

Voor mij was deze avond ook een mooie kans om te werken aan mijn naamsbekendheid. Ik had een lokkertje bedacht. In het kistje op tafel kon het publiek een kaartje invullen met naam en telefoonnummer. Aan het eind van de avond zou ik dan een envelopje trekken en diegene zou een gratis sessie winnen. Dit bleek geen goed idee. De mensen lachten allemaal vriendelijk als ik ze uitnodigde hun naam op een kaartje te schrijven. Sommigen kochten een boekje en ze wilden best even met me praten, maar een coachingssessie, nee hoor, dat hadden ze niet nodig. Bijzonder, het lijkt mij juist zo leuk als je zo iets aangeboden krijgt. Maar misschien is er wel een drempel. Misschien heeft het te maken met onbekendheid. Want wat is dat eigenlijk, coachen.

Coaching helpt je om je ervan bewust te worden wat je zelf kunt doen om dingen te veranderen. Ik moedig je aan om uitdagingen aan te gaan, obstakels te overwinnen en om in actie te komen. Het gaat om jouw succes, jouw geluk en jouw voldoening.

Dus bij een volgende gelegenheid zal ik het weer aanbieden: schrijf je naam op een kaartje en wie weet kan ik jou helpen om een stap dichter bij je eigen geluk te komen.

Relatie APK

Afgelopen weekend hebben mijn man en ik een encounterweekend meegemaakt: een ontmoeting met jezelf ,  en een ontmoeting met je partner. Je neemt je relatie onder de loep en je kijkt ernaar met nieuwe ogen. Je gaat terug naar de eerste keer dat je elkaar zag, naar de kwaliteiten waar je toentertijd op viel. En die vertaal je naar het nu. Je gaat de patronen zien, de paden die je samen hebt gelopen, de kruisingen waarop je elkaar misschien bent kwijtgeraakt, of die je juist dichter naar elkaar toe gebracht hebben. Je trekt alles door naar het nu en je ontdekt of je (nog) een basis hebt waarop je samen verder wilt. Je brengt onder woorden wat die basis is. Je brengt je eigen verlangens onder woorden. Het is een weekend voor jou en je partner samen. Heel veel samen.

Het weekend wordt geleid door drie echtparen die vanuit hun eigen ervaring presentaties houden aan de hand van thema's. Herkenbare verhalen, met al hun worstelingen, hun strijd, hun kwetsbaarheid. Daarnaast is er een priester of een voorganger vanuit een andere kerkelijke gezindte die vanuit zijn/haar ervaring vertelt over zijn relatie met de parochie/ de gemeenschap.

Een prachtige ervaring is ook het dialogeren. Eerst breng je alles onder woorden op papier aan de hand van vragen die je meekrijgt, en daarna deel je hetgeen je geschreven hebt met je partner. Je ontdekt wat er binnen in je leeft, en wat er in de ander leeft. Bijzonder hoe één weekend je relatie kan verrijken en verdiepen.

We waren sceptisch voor we ernaar toegingen; 'ons huwelijk is prima, wat kan zo'n weekend er aan toevoegen,' maar ik  moet zeggen: het was een geweldige ervaring. En ik denk dat één zo'n weekend meer kan doen dan welke relatietherapie dan ook.www.encounter.nl

Werk en Wet

Zondagmiddag hebben we in de contactgroep NAH-WF het thema 'Aan de slag' behandeld. Er bleek veel onduidelijkheid te zijn over de wet- en regelgeving van onze overheid. Wajong, WAO en WIA : de afkortingen vlogen ons om de oren. Daarom zet ik alles maar eens even op een rijtje.

De Wajong bestaat nog steeds, dit is de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening voor jonggehandicapten. De WAO geldt alleen nog voor diegenen die op 1 januari 2006 al een WAO-uitkering ontvingen.

De WIA is de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen. Als je na twee jaar ziekte voor een deel of helemaal niet meer kunt werken, dan kun je in aanmerking komen voor deze wet. In de WIA ligt het accent op wat mensen nog wel kunnen. Het is in de WIA zo geregeld dat je er altijd financieel op vooruit gaat als je (gedeeltelijk) blijft werken.

Binnen de WIA heb je twee verschillende uitkeringen: de IVA en de WGA. De IVA krijg je als je volledig arbeidsongeschikt bent en een hele kleine kans hebt dat je weer herstelt: Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten. De WGA is voor iedereen die gedeeltelijk arbeidsgeschikt is: de Regeling werkhervatting Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten. Een sleutelrol voor het bepalen van de arbeidsgeschiktheid dan wel arbeidsongeschiktheid is weggelegd voor de UWV-arts en de arbeidsdeskundige van het UWV. UWV staat voor het Uitvoeringsinstituut WerknemersVerzekeringen.

Een belangrijke tip: ga nooit alleen naar een gesprek bij het UWV. Neem altijd iemand mee die jou goed kent, hetzij een partner, een familielid of een begeleider. Twee horen meer dan één, en het kan heel goed zijn dat je zelf een ander idee hebt van je eigen mogelijkheden dan je omgeving.

Papierwinkel

Sinds 2008 staat mijn bedrijf HMAtrajectwijzer officieel ingeschreven in de Kamer van Koophandel. Ik ben coach/ counselor, om deze officiële titel te mogen voeren heb ik me gericht tot de Academy for Coaching en Counseling. Een landelijke opleiding die over het hele land trainingslocaties heeft. Het eerste jaar volgde ik in Alkmaar, het tweede jaar in Amsterdam. Ik rond dit voorjaar het derde (thuis-)studiejaar af. Om me verder te verdiepen in het vak werd ik lid van de ABvC, de Algemene Beroepsvereniging voor Counselors. Daarnaast liet ik me registreren op G-coach, ik meldde me aan bij de AGB om de Algemene Beroepscode voor mijn eigen praktijk te verkrijgen en voor een van mijn opdrachtgevers moest ik de Kiwa Keurmerk pas halen. Ik sta nu overal geregistreerd.  En om bij al deze organisaties ingeschreven te blijven staan moet ik zorgen dat ik de gegevens steeds actualiseer. Het is bijna een dagtaak om deze papierwinkel  up to date te houden. Daarnaast moet ik urenbriefjes bijhouden voor al mijn cliënten, en aan het eind van iedere maand mag ik facturen sturen naar alle opdrachtgevers. Mijn oudste zoon ziet dit allemaal aan en vraagt me: ‘Vind je het eigenlijk nog leuk om als ZZP’er te werken? Volgens mij verdien je als je al die uren voor een baas werkt veel meer.’ Hij heeft een punt, maar toch… Ik ben blij met mijn zelfstandigheid, mijn vrijheid en met de keuze die ik heb om datgene te doen waar ik goed in ben. En dan neem ik alle regelingen graag op de koop toe.

Kijk in je ziel

'Ga het aan. Ga naar binnen, kijk in je ziel.' Ze kijkt me wanhopig aan: 'Dat zeg je nu wel, maar wat bedóel je daar nu eigenlijk mee.' De woorden hangen in de kamer. Ik zie haar strijden. Ik voel haar pijn. En dan begint ze te vertellen, over haar jeugd, over haar hele leven tot nu toe en ik zie het gebeuren. Af en toe breek ik in met vragen. Vragen die ze zichzelf misschien al duizend keer gesteld heeft. Vragen waarop ze zichzelf misschien nooit antwoord heeft willen geven. Ze blijft praten. Het is ruim twee uur later als ze me aankijkt met een betraand gezicht: 'Zo eerlijk ben ik nog nooit geweest...ik heb het in ieder geval nog nooit uitgesproken.' We omarmen elkaar. Dan zeg ik: 'Dit is het, je hebt jezelf toegelaten in het diepst van je ziel. En hier gaat het om. Het is misschien niet leuk..' Haar ogen boren zich in die van mij en ze onderbreekt me met de woorden: 'Het is wel leuk, ik ben er blij mee. Dankjewel.'

Zorg voor de zorg

Steeds vaker hoor ik verschrikkelijke verhalen over de omgang met mensen die aangewezen zijn op hulp van anderen. In de verpleegtehuizen  activiteitencentra en in de kinderopvang kan heel wat mis gaan. Het gaat om een kwetsbare groep mensen: bejaarden, gehandicapten (geestelijk en/of lichamelijk) en kinderen. Vaak is het een familielid die een signalerende functie heeft, soms moet een van de werkers de klokkenluider zijn.  Ik roep iedere manager op om alert te zijn op signalen. Maar ik wil ook iedere werker in de zorg met welke doelgroep dan ook vragen bewust om te gaan met de ander. Help die ander alsof je het jezelf betreft.  Je zet de TV wel aan voor de demente slechtziende mevrouw, maar je neemt niet de moeite om haar bril even op te zetten?  Jij noemt de verstandelijk gehandicapte man die met zijn opgezwollen enkels liever op de bank blijft liggen ‘liever lui dan moe’? Je propt  baby dat broodje naar binnen  ook al houdt hij zijn mond stijf dicht? Verplaats je in je medemens,  en als je dat niet wilt of kunt:  zoek dan een baan die wel bij je past!

Pijn

'Ik vind dit niet leuk hoor, ik wil hier niet meer over praten.' Hij zit naast me in de auto. We zitten elke maand samen in de auto. En dan praten we. Als ik hem op haal van de woonvoorziening bespreken we eerst op zijn kamer wat we gaan doen. Vandaag gaan we naar 'de gevangenis'. Het prachtig opgeknapte pand, een voormalige gevangenis, wat nu een museum, een eetgelegenheid en koopappartementen herbergt, blijft hem intrigeren. We komen hier een aantal keer per jaar.We parkeren de auto buiten de stad en we lopen dan door het park en langs de haven naar het schiereiland waarop het gebouw staat. Zo ook vandaag. Voor een van de grote herenhuizen staat hij opeens stil. 'Kijk', zegt hij, '24, een twee en een vier. Ik ben ook 24. Maar eigenlijk niet. Mamma zegt dat ik eigenlijk jonger ben.' Hij loopt weer door. Zijn handen in zijn zakken, zijn schouders opgetrokken. Een kind in een mannenlichaam. Dat is wat hij mij vertelt. En hij weet het. Op de terugweg vraag hij naar mijn kinderen. Hij gaat zoals altijd het hele rijtje af. Twee van onze zes kinderen zijn net zo oud als hij. Daarin is hij altijd extra geïnteresseerd. Vandaag niet. Ik begin te vertellen over de prachtige baby van onze dochter, over de vaste baan van onze zoon. Hij kapt me af. Hij wil het niet horen en hij wil er niet over praten. Het is te pijnlijk, en hij is zich daar nu bewust van.

Organiseren

'Goh, waar komen al die spullen vandaan?' Vol verbazing kijk ik om me heen. De vorige keer stonden er wel dozen en nog wat losse spullen, de man woonde er op dat moment tenslotte nog maar pas, maar nu staat de hele keuken vol en in de hoek van de kamer is een hele berg ontstaan. 'Ik heb de bijkeuken leeg geruimd,' verklaart hij. We lopen door naar de laatste ruimte aan de achterkant van zijn huis. Tegen de achterwand staat een plaat hout. Het duurt even voor ik begrijp wat de bedoeling is. De enige ruimte die helemaal af is is de slaapkamer. Een moderne, stijlvolle kamer. Prachtig behang achter het bed,  bijpassende gordijnen en dekbed overtrek, strakke meubelen en de grijs gestuukte muur aan de overkant maakt de kamer helemaal af. Zijn volgende project is de badkamer.  Maar toen hij daarmee wilde beginnen werd hij helemaal gek van het zoeken naar de spullen die hij nodig heeft voor het klussen. Daarom heeft hij bedacht dat hij eerst de bijkeuken gaat inrichten met een werkbank en planken en wandborden voor zijn gereedschap. Alles op een vaste plek zodat hij blindelings kan pakken wat hij nodig heeft. Het zal hem heel veel tijd en ergernis schelen, en hij kan dan in een keer doorgaan met het opknappen van alle ruimtes in huis. Als we even later bij een kop koffie zijn kwaliteiten bespreken en hij zichzelf geen organisator vindt ben ik het niet met hem eens. Hij heeft me dat toch net laten zien?

Bloed prikken

Een uur eerder dan anders sta ik op de stoep. Alle gordijnen zijn dicht. Na herhaaldelijk bellen zie ik boven het gordijn bewegen. Tien minuten later doet ze open.' Jij bent gek, waarom ben je er nu al? Ik ga niet met je mee. Ik ga nu eten.'  Ze mag niet eten. Ze moet elke drie maanden bloed prikken. Dit in verband met een niet goed werkende schildklier en er is een kans op suikerziekte. In een onbewaakt moment heeft ze me toevertrouwd dat ze al bijna een jaar niet gegaan is. Ik vind dat ze dit wel moet doen en ik probeer haar familie te bewegen haar gewoon mee te nemen. Als dit na een maand nog niet gebeurd is, dan doe ik het zelf. En daarom ben ik vandaag een uur eerder dan anders.  Mopperend trekt ze haar schoenen en jas aan. Zuchtend stapt ze bij me in de auto. Ik wacht tot ze met tegenzin de veiligheidsriem om doet. Ze loodst me door de voor mij onbekende stad. 'Rij toch eens door. Je rijdt als een oud mens. Waar heb jij je rijbewijs gehaald. Ik zei toch dat ik niet mee wilde. Ik wil helemaal niet bij jou in de auto.' We komen aan bij het laboratorium. 'Ga jij maar vast dan zet ik de auto even weg.' 'Zeg je nou dat ik alleen moet gaan. Nee hoor, jij moet mee.' We zitten een uur in de wachtkamer voor ze aan de beurt is. 'Kijk, die man loopt weg. Ik kan dat ook doen!' 'We kunnen naar binnen. Ze stroopt haar mouw op. Ze kijkt strak naar de muur terwijl de laborante alle spullen klaarlegt. De spuit gaat er in een keer in. Als we teruggaan naar de auto zegt ze: 'Ze kan helemaal niet prikken. Het is een trut. En jij trouwens ook.' Hoe ze over mij denkt is duidelijk. Wat ik van haar vind? Ik vind haar enig!

Laat me

Soms heb ik met jongeren te maken in mijn werk. Jongeren die het moeilijk hebben, thuis, op school, op straat of in het algemeen. En jongeren zijn duidelijk in wat ze wel of niet willen. De telefoon in de hand. Natuurlijk wil hij of zij hem wel even weg leggen als ik het vraag. Toch is de telefoon steeds weer daar. Niet omdat hij gaat, maar het lijkt wel een soort automatisme. Voor je er erg in hebt is zijn/haar aandacht weer bij dat kleine beeldscherm. O ja, dat vind jij niet prettig he, grote ogen kijken me trouwhartig aan en de telefoon wordt neergelegd. De concentratie is niet erg lang. Hooguit tien minuten. Even wat drinken. Een beetje buikpijn. Nee, we gaan niet lopen, het is veel te koud buiten. Volgende keer, nu kunnen we beter binnen blijven. Hele kleine stukjes informatie krijg ik. Over school, over het werk/ de stage, over de ouders, broers en zussen en vrienden en vriendinnen. Keurige antwoorden op mijn vragen, maar ik heb het idee dat het wenselijke antwoorden zijn. Of ze me vertrouwen? Ik weet het niet, ze zeggen dat ze me wel aardig vinden. En dat ze het wel leuk vinden dat ik er ben. Ik vind het niet gemakkelijk, ik ben gewend dat mensen graag over zichzelf willen vertellen. Dat ze nieuwsgierig zijn naar zichzelf en dan dus ook bereid zijn om naar binnen te kijken. Hetgene wat ik bij deze jonge mensen tegenkom is: laat me, laat me met rust, laat me zijn wie ik ben en bemoei je zo weinig mogelijk met mij. Herkenning vind ik in de methodische werkvorm voor het werken met pubers van Gerty. Laat me, Leren: op mijn manier en zo leuk mogelijk. Aandacht: voor wat IK nodig heb. Actie: hoe kom ik in actie? Tijd & talent: hoe maar ik daar gebruik van? Motiveren: wat motiveert mij? Erkenning: van wie ik ben, wat ik wil, kan, nodig heb en wil bereiken.
http://www.kijkmetgerty.nl/

Samen is leuker dan alleen

Het is alweer bijna Valentijnsdag. Silda zou twee jaar geworden zijn als ze niet vorig jaar op Valentijnsdag was overleden. Twee jaar geleden, wat was ik trots. Met veel bombarie heb ik haar neergezet. Een groots evenement en iedereen mocht komen. Uptight heeft gezongen, de Hoornse wethouder Aart Rupert heeft een woordje gedaan, Marinus Knoope van De Creatiespiraal hield een prachtige inleiding en een aantal van mijn vrienden hebben iets gezegd, wat een feest. Een jaar later is Silda gestorven. Ze bleek niet levensvatbaar.
SILDA staat voor samen is leuker dan alleen. Silda was een relatiebemiddelingsbureau voor mensen die het gevoel hebben dat de wereld te snel draait. In mijn werk kom ik veel mensen die alleen zijn en die heel graag een partner zouden willen hebben. Silda heb ik in het leven geroepen om hen daarbij te helpen. Een prima initiatief leek mij. Ik gun iedereen een partner, die ene die er speciaal voor jou is. Die van je houdt om wie je bent. Waarmee je alles kan delen, die je steunt en met je meeleeft alsof het hem of haar zelf betreft. Er kwamen wel mensen op af, en best veel mensen maar jammer genoeg waren dit bijna alleen maar mannen die een vrouw zochten. Dus Silda kwam niet aan bemiddelen toe. Ze heeft er veel tijd en energie ingestoken: workshops bedenken, locaties huren, advertenties schrijven en plaatsen, intakegesprekken houden, netwerkgesprekken houden...en ze heeft een doe-boekje uitgegeven. Een boekje met allerlei tips om die ene te vinden,prachtig geïllustreerd door Remco Wetzels. Maar het mocht niet baten, Silda werd als bemiddelingsbureau geen succes.
Achteraf denk ik dat de slogan niet goed is: ...voor mensen die het gevoel hebben dat de wereld te snel draait. Vaak hoorde ik: dat gevoel hebben we toch allemaal? Toch kwamen er bijna geen vrouwen op af.
Nu denk ik te weten waarom: wij vrouwen stellen hoge eisen aan een man. We willen tegen hem op kunnen kijken, liefst letterlijk en figuurlijk. Hij moet groter, slimmer, leuker en ook rijker zijn dan wij... en hij moet goed mee kunnen doen in de maatschappij. En weet je, ik heb hele leuke mannen ontmoet in het jaar van Silda. Mannen die zich kwetsbaar durfden op te stellen, die veel te bieden hadden, die het soms zo druk hadden met hun werk dat ze het zoeken van een vrouw gewoon liever uit handen gaven. Mannen die er niet voor kiezen om digitaal iemand te vinden maar die veel liever iemand in levende lijve willen ontmoeten. Mannen die op zoek zijn naar een leuke vrouw, 'gewoon een vrouw zoals jij', zei een van hun tegen mij. Nou, die zijn er genoeg lijkt me.

Mocht je het boek "Wacht niet op de Violen" willen hebben, stuur me dan een berichtje. Kosten € 6,00.

Bewegen

Als coach is het belangrijk dat je zelf ook gecoached wordt zo nu en dan. Ik kies elk schooljaar voor een andere coach om op deze manier in aanraking te komen met verschillende werkwijzen en stijlen. Dit jaar heb ik voor een beweegcoach gekozen. Zoals ik al eerder aangaf in een blog (dress for succes):sportief ben ik niet. Ik was dan ook best verbaasd dat mijn coach op de stoep stond met zijn fiets. 'Ben je er klaar voor, ik heb een plan voor vandaag.' Hij had een prachtige route uitgezet. Onderweg maakte hij me attent op de natuur, de lucht, de bomen, de geuren...het hier en nu. In een park zetten we de fiets tegen de boom en deden we (loop-)oefeningen. De ganzen bekeken ons kritisch, misschien de treinreizigers ook wel maar daar heb ik niet echt op gelet. Tijdens het fietsen en het lopen kwamen de meest uiteenlopende zaken aan de orde. Verrassend dat zo'n gesprek dan toch zo anders verloopt dan als je zit met een kopje koffie of thee. Een hele ervaring, ik kan het iedereen aanraden. Ik kwam helemaal opgeladen thuis. Ik maak vanaf deze plek dan ook graag reclame voor coachXtra

Wij zijn er van overtuigd dat er in ieder mens een overwinnaar zit. Dat het voor ieder mogelijk is om zijn of haar doel in dit leven te bereiken. Wij zijn gedreven coaches en willen samen met jou mogelijkheden zien in plaats van beperkingen, kansen creëren in plaats van te laten liggen en door te zetten ook als het moeilijk is. Onze passie is winnen en dat willen we graag doen samen met jou, of dat nou is je faalangst overwinnen, de chaos in je dagelijks leven overwinnen of een overwinning boeken in het stellen van grenzen. Wij gaan praktisch en doelgericht te werk, geen zweverig verhaal, maar actie. Wij willen je laten zien en ervaren dat je door je remmingen, angsten, passiviteit en blokkades heen je grenzen kunt verleggen en kunt komen tot een overwinning op jezelf.

Positieve levenshouding ondanks NAH

Vandaag kwam de contactgroep- NAH-West-Friesland weer voor het eerst dit jaar bijeen. Ik ondersteun de groep vanuit Esdege- Reigersdaal. De voorzitter noemt mij zijn PA, zijn personal assistent. Hij is indertijd gevraagd om een contactgroep  in West-Friesland op te richten, in navolging van Amsterdam en Haarlem. Na diverse voorbereidingsgesprekken zijn we in 2009 begonnen. De landelijke vereniging voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel Cerebraal ziet het liefst in iedere gerenommeerde plaats in Nederland een dergelijke groep ontstaan. Onze bijeenkomsten organiseren we in Wijkcentrum De Zaagtand aan de Sint Eloystraat 106 in Hoorn. Het doel is onderlinge steun, herkenning en erkenning van Niet Aangeboren Hersenletsel. We komen eens per maand op de eerste zondagmiddag bijeen, behalve in de maanden januari, juni en augustus. De groep heeft een vrij vaste kern, maar er komen toch ook vaak nieuwe mensen bij. Gemiddeld bestaat de groep naast de werkgroep (voorzitter, vice-voorzitter en' PA' ) uit zo'n twaalf bezoekers. Vandaag was het thema 'Een dag uit het leven van'. Omdat er steeds sprake is van nieuwe deelnemers integreren we het thema in een voorstelronde. Het zijn altijd gezellige waardevolle middagen.
 Vaste onderwerpen als energieverdeling, structuur, balans, omgang met en acceptatie van het NAH komen altijd aan de orde.  Ondanks de enorme breuk, vaak van een 'gewoon' (werkzaam) leven naar een totaal nieuw leven met de nodige beperkingen ten gevolge van het hersenletsel, valt het me altijd weer op hoe positief een ieder in het leven staat. Ik heb daar grote bewondering voor. De bijeenkomsten geven me altijd weer energie.
Mochten er mensen zijn (NAH- getroffenen en -betrokkenen) die contact met me op willen nemen naar aanleiding van deze blog dan kan dit via mijn e-mail adres of per telefoon: 06 19025231, of via een opmerking onder dit schrijven.

www.cerebraal.nl
www.esdegereigersdaal.nl
www.netwerkhoorn.nl

Balans

Tweewekelijks heb ik een intervisie-groep op de dinsdagavond. In het begin van 2013 zijn we voortvarend begonnen. Allemaal plannen, we gaan er hard tegenaan dit jaar. En toen werd ik ziek. Een ontsteking, hoge koorts en lamlendig. Ruim een week uit de running. Een van de anderen bleek griep te hebben in dezelfde periode.We hebben elkaar een paar keer gebeld en de frustratie gedeeld. Nu we weer bij elkaar kwamen moesten we opnieuw starten. We hebben de plannen voor 2013 in een collage gezet. Dit is een prima manier om je ideeën te concretiseren. En of je het nu wilt of niet, er komen ook dingen naar voren die je helemaal niet bedacht had. Zo kwam het volgende gedicht zomaar centraal te staan in mijn werkstuk:

Dit eiland

Hoe zijn wij hier geland,

waartoe... vanwaar...?

ligt ergens aan het strand

dat vreemde schip nog klaar?

en als het anker is gelicht,

naar waar.. naar waar...?

Stil, sluit de deuren dicht...

bemin elkaar...

A.R. Holst

Voor mij betekent dit dat ik thuis moet zijn als ik thuis ben. Dus niet alleen lijfelijk maar ook met mijn gedachten en mijn volledige aandacht. Zonder mijn thuisfront had ik immers nooit het werk kunnen doen wat ik nu doe. Mijn belangrijkste doel in 2013 is de juiste balans tussen werk en privé!