Laat me

Soms heb ik met jongeren te maken in mijn werk. Jongeren die het moeilijk hebben, thuis, op school, op straat of in het algemeen. En jongeren zijn duidelijk in wat ze wel of niet willen. De telefoon in de hand. Natuurlijk wil hij of zij hem wel even weg leggen als ik het vraag. Toch is de telefoon steeds weer daar. Niet omdat hij gaat, maar het lijkt wel een soort automatisme. Voor je er erg in hebt is zijn/haar aandacht weer bij dat kleine beeldscherm. O ja, dat vind jij niet prettig he, grote ogen kijken me trouwhartig aan en de telefoon wordt neergelegd. De concentratie is niet erg lang. Hooguit tien minuten. Even wat drinken. Een beetje buikpijn. Nee, we gaan niet lopen, het is veel te koud buiten. Volgende keer, nu kunnen we beter binnen blijven. Hele kleine stukjes informatie krijg ik. Over school, over het werk/ de stage, over de ouders, broers en zussen en vrienden en vriendinnen. Keurige antwoorden op mijn vragen, maar ik heb het idee dat het wenselijke antwoorden zijn. Of ze me vertrouwen? Ik weet het niet, ze zeggen dat ze me wel aardig vinden. En dat ze het wel leuk vinden dat ik er ben. Ik vind het niet gemakkelijk, ik ben gewend dat mensen graag over zichzelf willen vertellen. Dat ze nieuwsgierig zijn naar zichzelf en dan dus ook bereid zijn om naar binnen te kijken. Hetgene wat ik bij deze jonge mensen tegenkom is: laat me, laat me met rust, laat me zijn wie ik ben en bemoei je zo weinig mogelijk met mij. Herkenning vind ik in de methodische werkvorm voor het werken met pubers van Gerty. Laat me, Leren: op mijn manier en zo leuk mogelijk. Aandacht: voor wat IK nodig heb. Actie: hoe kom ik in actie? Tijd & talent: hoe maar ik daar gebruik van? Motiveren: wat motiveert mij? Erkenning: van wie ik ben, wat ik wil, kan, nodig heb en wil bereiken.
http://www.kijkmetgerty.nl/