zaterdag 20 mei 2017

Moeders zijn nu eenmaal zo

het wolkje in de verte
Eens per maand bezoek ik hem. Mijn coachee woont op een zorgboerderij ergens tussen Hoorn en Purmerend. We gaan dan samen op stap. Er is altijd veel te bespreken. Zo ook vandaag. Zodra we in de auto zitten begint hij te vertellen.
Over de ruzie die hij heeft gehad met zijn moeder toen zij hem laatst bezocht:
'Ze heeft altijd commentaar. Ik vind dat niet leuk.'
'Moeders zijn nu eenmaal zo,' zeg ik, 'Moeders 'zeuren'. Ze willen altijd dat het goed gaat met hun kinderen. En ze zijn altijd bezorgd.'
'Doe jij dat ook, zeuren?'
'Ja,' geef ik grif toe, 'Ik ben ook een moeder, ik zeur ook vaak.'
Hij blijft mokken.

'Weet je dat ik doe als ik een probleem heb?' zeg ik dan.
Nieuwsgierig kijkt hij me aan.
'Zie je daar die wolk? Ik zet mijn probleem altijd op een wolk. Probeer het maar.
Zet jouw probleem maar op de wolk.'
Hij tuurt ingespannen naar het wolkje in de verte.
'Zie je je probleem? Nu zit het niet meer in je hoofd, nu zit het op die wolk.
Laat het maar rustig zitten daar.  Die wolk drijft wel verder, en hij neemt je probleem mee.
En weet je, als je nu kijkt naar het probleem daar op die wolk dan is het probleem heel ver weg.
Het gaat niet meer malen in je hoofd en straks weet je hoe je jouw probleem op moet lossen.'

Het is lang stil naast me.
En dan zegt hij:
'Ja, ik weet het. Ik ga een plantje kopen voor mijn moeder. Ik heb er best redelijk spijt van.'

zondag 7 mei 2017

Wie ben je

Wie ben je?
Vanmiddag hebben we in de Contactgroep NAH WF gesproken over 'Wie ben je'. Als inleiding heeft onze voorzitter zich in allerlei verschillende outfits gepresenteerd. Wie ben je nu eigenlijk echt, wie zit daar achter dat masker?

De groep is een contactgroep voor mensen met NAH en hun naasten. We hebben in tweetallen gepraat aan de hand van lijstjes die we invulden van voor en na de breuk in je leven. Tijdens de evaluatie kwamen we op het verschil tussen aanvaarden en accepteren. De meeste leden van onze groep zeiden het NAH aanvaard te hebben en dat ze een manier gevonden hebben om zo goed mogelijk om te gaan met de gevolgen ervan. Dat ze hun eigenschappen als creativiteit, inventiviteit, humor, positiviteit en doorzettingsvermogen daarbij erg nodig hebben en dus ook inzetten. En dat dit eigenlijk geldt voor iedere tegenslag in het leven. We maken immers allemaal dingen mee die niet leuk zijn. Het is de kunst om daarmee om te gaan, en je niet de te focussen op dingen die je niet meer kunt, maar juist te kijken naar alles wat nog wel kan. Niet blijven hangen in het verlies maar verder gaan met wat er wel is. En je te richten op de dingen die je fijn vindt en de mensen waar je het goed mee hebt.

En zoals zo vaak ging ik weer blij naar huis. Wat is het toch een fijne groep, ieder heeft zijn eigen verhaal en ze zijn allemaal in staat om erover te vertellen, te luisteren naar de ander, de ander te bemoedigen en het positieve uit te dragen. Je bent wie je bent, en dat is goed. Doe dus vooral je masker af!