Moeders zijn nu eenmaal zo

het wolkje in de verte

Eens per maand bezoek ik hem. Mijn coachee woont op een zorgboerderij ergens tussen Hoorn en Purmerend. We gaan dan samen op stap. Er is altijd veel te bespreken. Zo ook vandaag. Zodra we in de auto zitten begint hij te vertellen.
Over de ruzie die hij heeft gehad met zijn moeder toen zij hem laatst bezocht:
'Ze heeft altijd commentaar. Ik vind dat niet leuk.'
'Moeders zijn nu eenmaal zo,' zeg ik, 'Moeders 'zeuren'. Ze willen altijd dat het goed gaat met hun kinderen. En ze zijn altijd bezorgd.'
'Doe jij dat ook, zeuren?'
'Ja,' geef ik grif toe, 'Ik ben ook een moeder, ik zeur ook vaak.'
Hij blijft mokken.

'Weet je dat ik doe als ik een probleem heb?' zeg ik dan.
Nieuwsgierig kijkt hij me aan.
'Zie je daar die wolk? Ik zet mijn probleem altijd op een wolk. Probeer het maar.
Zet jouw probleem maar op de wolk.'
Hij tuurt ingespannen naar het wolkje in de verte.
'Zie je je probleem? Nu zit het niet meer in je hoofd, nu zit het op die wolk.
Laat het maar rustig zitten daar.  Die wolk drijft wel verder, en hij neemt je probleem mee.
En weet je, als je nu kijkt naar het probleem daar op die wolk dan is het probleem heel ver weg.
Het gaat niet meer malen in je hoofd en straks weet je hoe je jouw probleem op moet lossen.'

Het is lang stil naast me.
En dan zegt hij:
'Ja, ik weet het. Ik ga een plantje kopen voor mijn moeder. Ik heb er best redelijk spijt van.'