'Ik vind dit niet leuk hoor, ik wil hier niet meer over praten.' Hij zit naast me in de auto. We zitten elke maand samen in de auto. En dan praten we. Als ik hem op haal van de woonvoorziening bespreken we eerst op zijn kamer wat we gaan doen. Vandaag gaan we naar 'de gevangenis'. Het prachtig opgeknapte pand, een voormalige gevangenis, wat nu een museum, een eetgelegenheid en koopappartementen herbergt, blijft hem intrigeren. We komen hier een aantal keer per jaar.We parkeren de auto buiten de stad en we lopen dan door het park en langs de haven naar het schiereiland waarop het gebouw staat. Zo ook vandaag. Voor een van de grote herenhuizen staat hij opeens stil. 'Kijk', zegt hij, '24, een twee en een vier. Ik ben ook 24. Maar eigenlijk niet. Mamma zegt dat ik eigenlijk jonger ben.' Hij loopt weer door. Zijn handen in zijn zakken, zijn schouders opgetrokken. Een kind in een mannenlichaam. Dat is wat hij mij vertelt. En hij weet het. Op de terugweg vraag hij naar mijn kinderen. Hij gaat zoals altijd het hele rijtje af. Twee van onze zes kinderen zijn net zo oud als hij. Daarin is hij altijd extra geïnteresseerd. Vandaag niet. Ik begin te vertellen over de prachtige baby van onze dochter, over de vaste baan van onze zoon. Hij kapt me af. Hij wil het niet horen en hij wil er niet over praten. Het is te pijnlijk, en hij is zich daar nu bewust van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten