'Ga het aan. Ga naar binnen, kijk in je ziel.' Ze kijkt me wanhopig aan: 'Dat zeg je nu wel, maar wat bedóel je daar nu eigenlijk mee.' De woorden hangen in de kamer. Ik zie haar strijden. Ik voel haar pijn. En dan begint ze te vertellen, over haar jeugd, over haar hele leven tot nu toe en ik zie het gebeuren. Af en toe breek ik in met vragen. Vragen die ze zichzelf misschien al duizend keer gesteld heeft. Vragen waarop ze zichzelf misschien nooit antwoord heeft willen geven. Ze blijft praten. Het is ruim twee uur later als ze me aankijkt met een betraand gezicht: 'Zo eerlijk ben ik nog nooit geweest...ik heb het in ieder geval nog nooit uitgesproken.' We omarmen elkaar. Dan zeg ik: 'Dit is het, je hebt jezelf toegelaten in het diepst van je ziel. En hier gaat het om. Het is misschien niet leuk..' Haar ogen boren zich in die van mij en ze onderbreekt me met de woorden: 'Het is wel leuk, ik ben er blij mee. Dankjewel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten