Treetje hoger

                                             foto: Erik Harperink

Nadat ze verschillende opleidingen heeft geprobeerd heeft ze besloten de studiefinanciering stop te zetten. Vlak voor de datum van 1 oktober, het zwaard van Damocles. Immers, als ze het niet zou halen zou ze alles terug moeten betalen. Ze slijt haar dagen thuis, op de bank, in bed. Het internet is haar enige contact met de buitenwereld. Ook al heeft ze zich uitgeschreven toch wordt ze uitgenodigd op school voor een gesprek. De studiebegeleider wil graag weten wat haar plannen zijn. Die heeft ze niet, vertelt ze, ze weet helemaal niet wat ze nu wil gaan doen. De man schetst enkele mogelijkheden. Werken en leren tegelijk, dat lijkt me het beste voor jou. Dan zou je eventueel weer een dag naar school kunnen komen, je kunt ook een bedrijf zoeken waar je een interne opleiding kunt volgen... De man praat veel, te veel. Het meisje hoort hem niet. Ik zie hoe ze zich moet bedwingen om niet steeds op haar telefoon te kijken.

Sinds kort woont hij in een project om zelfstandigheid op te bouwen. Hij is in 2006 in Nederland gekomen. Hij is gevlucht vanuit de oorlog in Somalië. Er is al heel veel geregeld, hij heeft onderdak, hij heeft een uitkering en hij kan gaan sporten in het gemeentehuis. Op dit moment ziet hij het even niet meer zitten maar als je vraagt naar de doelen in zijn leven, komt hij los. Hij vindt het belangrijk om een opleiding te volgen, om werk te hebben. Er wordt hem toegezegd dat er heel snel een TV komt en dat het internet zo snel mogelijk wordt aangesloten. En vanmiddag gaat hij met zijn begeleider op stap om een geschikte werkplek te regelen. Zijn ogen lichten op.

Het verschil tussen deze twee mensen is groot. Toch weet ik zeker dat iedereen een treetje hoger wil, altijd. En soms is daar een steuntje in de rug bij nodig. De taak van de begeleider is dan om de intrinsieke motivatie aan te spreken. Want daar gaat het om.