Zorg voor de zorg

Steeds vaker hoor ik verschrikkelijke verhalen over de omgang met mensen die aangewezen zijn op hulp van anderen. In de verpleegtehuizen  activiteitencentra en in de kinderopvang kan heel wat mis gaan. Het gaat om een kwetsbare groep mensen: bejaarden, gehandicapten (geestelijk en/of lichamelijk) en kinderen. Vaak is het een familielid die een signalerende functie heeft, soms moet een van de werkers de klokkenluider zijn.  Ik roep iedere manager op om alert te zijn op signalen. Maar ik wil ook iedere werker in de zorg met welke doelgroep dan ook vragen bewust om te gaan met de ander. Help die ander alsof je het jezelf betreft.  Je zet de TV wel aan voor de demente slechtziende mevrouw, maar je neemt niet de moeite om haar bril even op te zetten?  Jij noemt de verstandelijk gehandicapte man die met zijn opgezwollen enkels liever op de bank blijft liggen ‘liever lui dan moe’? Je propt  baby dat broodje naar binnen  ook al houdt hij zijn mond stijf dicht? Verplaats je in je medemens,  en als je dat niet wilt of kunt:  zoek dan een baan die wel bij je past!

Pijn

'Ik vind dit niet leuk hoor, ik wil hier niet meer over praten.' Hij zit naast me in de auto. We zitten elke maand samen in de auto. En dan praten we. Als ik hem op haal van de woonvoorziening bespreken we eerst op zijn kamer wat we gaan doen. Vandaag gaan we naar 'de gevangenis'. Het prachtig opgeknapte pand, een voormalige gevangenis, wat nu een museum, een eetgelegenheid en koopappartementen herbergt, blijft hem intrigeren. We komen hier een aantal keer per jaar.We parkeren de auto buiten de stad en we lopen dan door het park en langs de haven naar het schiereiland waarop het gebouw staat. Zo ook vandaag. Voor een van de grote herenhuizen staat hij opeens stil. 'Kijk', zegt hij, '24, een twee en een vier. Ik ben ook 24. Maar eigenlijk niet. Mamma zegt dat ik eigenlijk jonger ben.' Hij loopt weer door. Zijn handen in zijn zakken, zijn schouders opgetrokken. Een kind in een mannenlichaam. Dat is wat hij mij vertelt. En hij weet het. Op de terugweg vraag hij naar mijn kinderen. Hij gaat zoals altijd het hele rijtje af. Twee van onze zes kinderen zijn net zo oud als hij. Daarin is hij altijd extra geïnteresseerd. Vandaag niet. Ik begin te vertellen over de prachtige baby van onze dochter, over de vaste baan van onze zoon. Hij kapt me af. Hij wil het niet horen en hij wil er niet over praten. Het is te pijnlijk, en hij is zich daar nu bewust van.

Organiseren

'Goh, waar komen al die spullen vandaan?' Vol verbazing kijk ik om me heen. De vorige keer stonden er wel dozen en nog wat losse spullen, de man woonde er op dat moment tenslotte nog maar pas, maar nu staat de hele keuken vol en in de hoek van de kamer is een hele berg ontstaan. 'Ik heb de bijkeuken leeg geruimd,' verklaart hij. We lopen door naar de laatste ruimte aan de achterkant van zijn huis. Tegen de achterwand staat een plaat hout. Het duurt even voor ik begrijp wat de bedoeling is. De enige ruimte die helemaal af is is de slaapkamer. Een moderne, stijlvolle kamer. Prachtig behang achter het bed,  bijpassende gordijnen en dekbed overtrek, strakke meubelen en de grijs gestuukte muur aan de overkant maakt de kamer helemaal af. Zijn volgende project is de badkamer.  Maar toen hij daarmee wilde beginnen werd hij helemaal gek van het zoeken naar de spullen die hij nodig heeft voor het klussen. Daarom heeft hij bedacht dat hij eerst de bijkeuken gaat inrichten met een werkbank en planken en wandborden voor zijn gereedschap. Alles op een vaste plek zodat hij blindelings kan pakken wat hij nodig heeft. Het zal hem heel veel tijd en ergernis schelen, en hij kan dan in een keer doorgaan met het opknappen van alle ruimtes in huis. Als we even later bij een kop koffie zijn kwaliteiten bespreken en hij zichzelf geen organisator vindt ben ik het niet met hem eens. Hij heeft me dat toch net laten zien?

Bloed prikken

Een uur eerder dan anders sta ik op de stoep. Alle gordijnen zijn dicht. Na herhaaldelijk bellen zie ik boven het gordijn bewegen. Tien minuten later doet ze open.' Jij bent gek, waarom ben je er nu al? Ik ga niet met je mee. Ik ga nu eten.'  Ze mag niet eten. Ze moet elke drie maanden bloed prikken. Dit in verband met een niet goed werkende schildklier en er is een kans op suikerziekte. In een onbewaakt moment heeft ze me toevertrouwd dat ze al bijna een jaar niet gegaan is. Ik vind dat ze dit wel moet doen en ik probeer haar familie te bewegen haar gewoon mee te nemen. Als dit na een maand nog niet gebeurd is, dan doe ik het zelf. En daarom ben ik vandaag een uur eerder dan anders.  Mopperend trekt ze haar schoenen en jas aan. Zuchtend stapt ze bij me in de auto. Ik wacht tot ze met tegenzin de veiligheidsriem om doet. Ze loodst me door de voor mij onbekende stad. 'Rij toch eens door. Je rijdt als een oud mens. Waar heb jij je rijbewijs gehaald. Ik zei toch dat ik niet mee wilde. Ik wil helemaal niet bij jou in de auto.' We komen aan bij het laboratorium. 'Ga jij maar vast dan zet ik de auto even weg.' 'Zeg je nou dat ik alleen moet gaan. Nee hoor, jij moet mee.' We zitten een uur in de wachtkamer voor ze aan de beurt is. 'Kijk, die man loopt weg. Ik kan dat ook doen!' 'We kunnen naar binnen. Ze stroopt haar mouw op. Ze kijkt strak naar de muur terwijl de laborante alle spullen klaarlegt. De spuit gaat er in een keer in. Als we teruggaan naar de auto zegt ze: 'Ze kan helemaal niet prikken. Het is een trut. En jij trouwens ook.' Hoe ze over mij denkt is duidelijk. Wat ik van haar vind? Ik vind haar enig!

Laat me

Soms heb ik met jongeren te maken in mijn werk. Jongeren die het moeilijk hebben, thuis, op school, op straat of in het algemeen. En jongeren zijn duidelijk in wat ze wel of niet willen. De telefoon in de hand. Natuurlijk wil hij of zij hem wel even weg leggen als ik het vraag. Toch is de telefoon steeds weer daar. Niet omdat hij gaat, maar het lijkt wel een soort automatisme. Voor je er erg in hebt is zijn/haar aandacht weer bij dat kleine beeldscherm. O ja, dat vind jij niet prettig he, grote ogen kijken me trouwhartig aan en de telefoon wordt neergelegd. De concentratie is niet erg lang. Hooguit tien minuten. Even wat drinken. Een beetje buikpijn. Nee, we gaan niet lopen, het is veel te koud buiten. Volgende keer, nu kunnen we beter binnen blijven. Hele kleine stukjes informatie krijg ik. Over school, over het werk/ de stage, over de ouders, broers en zussen en vrienden en vriendinnen. Keurige antwoorden op mijn vragen, maar ik heb het idee dat het wenselijke antwoorden zijn. Of ze me vertrouwen? Ik weet het niet, ze zeggen dat ze me wel aardig vinden. En dat ze het wel leuk vinden dat ik er ben. Ik vind het niet gemakkelijk, ik ben gewend dat mensen graag over zichzelf willen vertellen. Dat ze nieuwsgierig zijn naar zichzelf en dan dus ook bereid zijn om naar binnen te kijken. Hetgene wat ik bij deze jonge mensen tegenkom is: laat me, laat me met rust, laat me zijn wie ik ben en bemoei je zo weinig mogelijk met mij. Herkenning vind ik in de methodische werkvorm voor het werken met pubers van Gerty. Laat me, Leren: op mijn manier en zo leuk mogelijk. Aandacht: voor wat IK nodig heb. Actie: hoe kom ik in actie? Tijd & talent: hoe maar ik daar gebruik van? Motiveren: wat motiveert mij? Erkenning: van wie ik ben, wat ik wil, kan, nodig heb en wil bereiken.
http://www.kijkmetgerty.nl/

Samen is leuker dan alleen

Het is alweer bijna Valentijnsdag. Silda zou twee jaar geworden zijn als ze niet vorig jaar op Valentijnsdag was overleden. Twee jaar geleden, wat was ik trots. Met veel bombarie heb ik haar neergezet. Een groots evenement en iedereen mocht komen. Uptight heeft gezongen, de Hoornse wethouder Aart Rupert heeft een woordje gedaan, Marinus Knoope van De Creatiespiraal hield een prachtige inleiding en een aantal van mijn vrienden hebben iets gezegd, wat een feest. Een jaar later is Silda gestorven. Ze bleek niet levensvatbaar.
SILDA staat voor samen is leuker dan alleen. Silda was een relatiebemiddelingsbureau voor mensen die het gevoel hebben dat de wereld te snel draait. In mijn werk kom ik veel mensen die alleen zijn en die heel graag een partner zouden willen hebben. Silda heb ik in het leven geroepen om hen daarbij te helpen. Een prima initiatief leek mij. Ik gun iedereen een partner, die ene die er speciaal voor jou is. Die van je houdt om wie je bent. Waarmee je alles kan delen, die je steunt en met je meeleeft alsof het hem of haar zelf betreft. Er kwamen wel mensen op af, en best veel mensen maar jammer genoeg waren dit bijna alleen maar mannen die een vrouw zochten. Dus Silda kwam niet aan bemiddelen toe. Ze heeft er veel tijd en energie ingestoken: workshops bedenken, locaties huren, advertenties schrijven en plaatsen, intakegesprekken houden, netwerkgesprekken houden...en ze heeft een doe-boekje uitgegeven. Een boekje met allerlei tips om die ene te vinden,prachtig geïllustreerd door Remco Wetzels. Maar het mocht niet baten, Silda werd als bemiddelingsbureau geen succes.
Achteraf denk ik dat de slogan niet goed is: ...voor mensen die het gevoel hebben dat de wereld te snel draait. Vaak hoorde ik: dat gevoel hebben we toch allemaal? Toch kwamen er bijna geen vrouwen op af.
Nu denk ik te weten waarom: wij vrouwen stellen hoge eisen aan een man. We willen tegen hem op kunnen kijken, liefst letterlijk en figuurlijk. Hij moet groter, slimmer, leuker en ook rijker zijn dan wij... en hij moet goed mee kunnen doen in de maatschappij. En weet je, ik heb hele leuke mannen ontmoet in het jaar van Silda. Mannen die zich kwetsbaar durfden op te stellen, die veel te bieden hadden, die het soms zo druk hadden met hun werk dat ze het zoeken van een vrouw gewoon liever uit handen gaven. Mannen die er niet voor kiezen om digitaal iemand te vinden maar die veel liever iemand in levende lijve willen ontmoeten. Mannen die op zoek zijn naar een leuke vrouw, 'gewoon een vrouw zoals jij', zei een van hun tegen mij. Nou, die zijn er genoeg lijkt me.

Mocht je het boek "Wacht niet op de Violen" willen hebben, stuur me dan een berichtje. Kosten € 6,00.

Bewegen

Als coach is het belangrijk dat je zelf ook gecoached wordt zo nu en dan. Ik kies elk schooljaar voor een andere coach om op deze manier in aanraking te komen met verschillende werkwijzen en stijlen. Dit jaar heb ik voor een beweegcoach gekozen. Zoals ik al eerder aangaf in een blog (dress for succes):sportief ben ik niet. Ik was dan ook best verbaasd dat mijn coach op de stoep stond met zijn fiets. 'Ben je er klaar voor, ik heb een plan voor vandaag.' Hij had een prachtige route uitgezet. Onderweg maakte hij me attent op de natuur, de lucht, de bomen, de geuren...het hier en nu. In een park zetten we de fiets tegen de boom en deden we (loop-)oefeningen. De ganzen bekeken ons kritisch, misschien de treinreizigers ook wel maar daar heb ik niet echt op gelet. Tijdens het fietsen en het lopen kwamen de meest uiteenlopende zaken aan de orde. Verrassend dat zo'n gesprek dan toch zo anders verloopt dan als je zit met een kopje koffie of thee. Een hele ervaring, ik kan het iedereen aanraden. Ik kwam helemaal opgeladen thuis. Ik maak vanaf deze plek dan ook graag reclame voor coachXtra

Wij zijn er van overtuigd dat er in ieder mens een overwinnaar zit. Dat het voor ieder mogelijk is om zijn of haar doel in dit leven te bereiken. Wij zijn gedreven coaches en willen samen met jou mogelijkheden zien in plaats van beperkingen, kansen creëren in plaats van te laten liggen en door te zetten ook als het moeilijk is. Onze passie is winnen en dat willen we graag doen samen met jou, of dat nou is je faalangst overwinnen, de chaos in je dagelijks leven overwinnen of een overwinning boeken in het stellen van grenzen. Wij gaan praktisch en doelgericht te werk, geen zweverig verhaal, maar actie. Wij willen je laten zien en ervaren dat je door je remmingen, angsten, passiviteit en blokkades heen je grenzen kunt verleggen en kunt komen tot een overwinning op jezelf.

Positieve levenshouding ondanks NAH

Vandaag kwam de contactgroep- NAH-West-Friesland weer voor het eerst dit jaar bijeen. Ik ondersteun de groep vanuit Esdege- Reigersdaal. De voorzitter noemt mij zijn PA, zijn personal assistent. Hij is indertijd gevraagd om een contactgroep  in West-Friesland op te richten, in navolging van Amsterdam en Haarlem. Na diverse voorbereidingsgesprekken zijn we in 2009 begonnen. De landelijke vereniging voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel Cerebraal ziet het liefst in iedere gerenommeerde plaats in Nederland een dergelijke groep ontstaan. Onze bijeenkomsten organiseren we in Wijkcentrum De Zaagtand aan de Sint Eloystraat 106 in Hoorn. Het doel is onderlinge steun, herkenning en erkenning van Niet Aangeboren Hersenletsel. We komen eens per maand op de eerste zondagmiddag bijeen, behalve in de maanden januari, juni en augustus. De groep heeft een vrij vaste kern, maar er komen toch ook vaak nieuwe mensen bij. Gemiddeld bestaat de groep naast de werkgroep (voorzitter, vice-voorzitter en' PA' ) uit zo'n twaalf bezoekers. Vandaag was het thema 'Een dag uit het leven van'. Omdat er steeds sprake is van nieuwe deelnemers integreren we het thema in een voorstelronde. Het zijn altijd gezellige waardevolle middagen.
 Vaste onderwerpen als energieverdeling, structuur, balans, omgang met en acceptatie van het NAH komen altijd aan de orde.  Ondanks de enorme breuk, vaak van een 'gewoon' (werkzaam) leven naar een totaal nieuw leven met de nodige beperkingen ten gevolge van het hersenletsel, valt het me altijd weer op hoe positief een ieder in het leven staat. Ik heb daar grote bewondering voor. De bijeenkomsten geven me altijd weer energie.
Mochten er mensen zijn (NAH- getroffenen en -betrokkenen) die contact met me op willen nemen naar aanleiding van deze blog dan kan dit via mijn e-mail adres of per telefoon: 06 19025231, of via een opmerking onder dit schrijven.

www.cerebraal.nl
www.esdegereigersdaal.nl
www.netwerkhoorn.nl