Eerlijk en direct

Ondanks de datum, vrijdag 5 december, was het gisteren drukker dan ooit in het autisme-café Hoorn. We waren met zijn veertienen. Om enkele nieuwelingen op hun gemak te stellen hield ik de conversatie gaande.
Een van de deelnemers, hij was er voor de tweede keer, zei tegen me: 'Jij hebt zeker geen ASS (autime spectrum stoornis)?'
En toen ik dit bevestigde: 'Dat dacht ik al...als wij praten gaat het ergens over...'
Eerlijk en direct, ik houd daarvan!

De rest van de middag ontstonden er door de grote opkomst kleine groepjes en er werd geanimeerd gepraat. Aan het eind van de bijeenkomst had ik nog even contact met de meneer van de (terechte) opmerking.
Hij zei: 'Ik vind het toch fijn dat je er bij bent. Je hebt je verdiept in autisme en je bent echt geïnteresseerd in ons.'
Heel blij en tevreden fietste ik naar huis.

Eén punt Hoorn

Per 1 januari 2015 geeft het rijk de gemeenten 

de verantwoordelijkheid om voor haar burgers zaken als 

-zorg en ondersteuning op het gebied van werk en inkomen, 

-welzijn 

en 

-opvoeding en jeugdzorg 

zelf te regelen.

Ken je die reclame: Nederland gaat veranderen en de zorg verandert mee.
Het wordt alleen maar beter, alle zorg wordt op maat geregeld. Tenminste zo lijkt het als je deze reclame hoort en ziet. Er zijn 'keukentafelgesprekken' waarbij er goed naar je geluisterd wordt, en waarbij je samen op zoek gaat naar passende oplossingen voor je problemen. Je hoeft niet ver te reizen, de gesprekken vinden binnen de eigen gemeente plaats.

De gemeente waarin ik woon, de gemeente Hoorn, is zeer actief aan de gang gegaan om de nieuwe regelingen, die ze per januari zelf moeten uitvoeren, een plek te geven. Hoorn heeft 1.Hoorn opgericht. EénpuntHoorn is een aanspreekpunt waar je terecht kan met je vragen. Hoorn is in drie wijken opgedeeld: 1. Grote Waal/ Centrum, 2. Risdam en 3. Kersenboogerd. (Waar zou de Bangert-Oosterpolder onder vallen, vraag ik me nu zomaar af. En waar de punten gehuisvest zijn/ worden heb ik ook nog niet kunnen ontdekken, maar verder is het me duidelijk.)

De flyers, banners, de website en de mensen zijn er al, dus we kunnen terecht bij 1.Hoorn.

Schroom niet je vragen te stellen, dit kan nu al via het email-adres: info@1punthoorn.nl . 

Mijn werkgebied is Noord-Holland-Noord .

Ik ga eens bij andere gemeenten kijken of men daar ook al zo ver is.

(wordt vervolgd)

Hier en nu

Hij ligt in bed als ik binnenkom:
Ik ga uw eten klaarmaken, komt u zo naar de keuken.
Ja hoor roep me maar als het klaar is.
Maar u moet wel even met me meelopen, want ik weet niet waar de keuken is.
Hij zit tegenover me aan tafel.
Elke hap wordt zorgvuldig voorbereid en langzaam in zijn mond geschoven.
Hij geniet zichtbaar.

We drinken thee in de voorkamer.
Ik weet niet hoe oud ik ben. Wilt u het voor me uitrekenen.
Nee, de kinderen zijn er niet. Ze komen wel eens hoor, af en toe.
Ja, ik heb ook kleinkinderen. Die komen ook wel eens.

Het is een mooie dag.
Wat gezellig dat u er bent.
Nee hoor, ik vind u helemaal niet te druk.
Staat dat in het boek?
Nou dan staat achterin dat u best wat drukker mag zijn.

Wat een mooie bloemen staan hier.
Heb ik die gekregen?
Nou dan mag u ze van me hebben.
Ze zijn nu van mij dus ik mag ze aan u geven.
Komt u over twee weken weer.
Dat vind ik fijn,
ik vind het fijn dat u er bent.


Nee, de bloemen blijven staan waar ze staan. Vergeten.
En als ik wegrijd ben ik waarschijnlijk ook vergeten.
Maar we hadden een goede tijd samen,
ik hoop dat dat gevoel bij hem blijft.
Het volkomen leven in het hier en nu.
Dat is wat me zo aantrekt in mensen met een dementie.

Maan en missie

Gisteravond hebben we weer een eerste start gemaakt met de intervisiegroep. Wat leuk om elkaar weer te zien, en wat is er dan weer veel gebeurd in een paar maanden. We zijn allemaal ZZP'er en allemaal coaches. Een ieder op haar/zijn eigen terrein. In de afgelopen tijd heb ik verschillende cliënten erbij gekregen. Mijn collega's stelden de vraag of ik me nog wel met mijn core business bezig houd. Mijn oorspronkelijke doelgroepen zijn tenslotte mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel en mensen met een stoornis in het spectrum van autisme. En terwijl ik buiten die prachtige maan zag opkomen, zo mooi is hij maar eens in de zoveel jaar hoorde ik later, kwam ik tot de volgende conclusie:
de nieuwe mensen die ik ontmoet heb in de maanden juli en augustus hebben geen NAH of Autisme. Maar het zijn wel mensen die ik kan helpen om de kwaliteit van hun leven te vergroten. En dat is mijn missie: ik wil samen met mijn coachees op zoek naar de beste wegen om de regie over het eigen leven zo goed mogelijk te voeren en zoveel mogelijk levensvreugde te ervaren. Ik wil de ander helpen zichzelf te helpen, de eigen verantwoordelijkheden te nemen, de eigenwaarde te vergroten en daarmee het levensgeluk.

Onverdeelde aandacht

 

 

Eens per maand heb ik de eer om een uitstapje te maken met een jongeman van 26 jaar met een verstandelijke beperking.  We praten over  de afgelopen tijd en waaraan hij wil werken in de komende tijd.  We rijden rond in de omgeving en af en toe bezoeken we een lokaal evenement.  Zo ook vandaag.  In een enorm tempo loopt hij voor me uit op de markt. Af en toe blijft hij even staan om uitgestalde waar te bekijken en iets met mij te delen. We komen een  vrouw tegen die ik ken van een gymnastiekclubje van enkele jaren geleden. Het viel me indertijd vaak op dat mensen het vermeden om naast haar te zitten of alleen met haar over te blijven na de les. Mevrouw praat altijd, ongeacht of er geluisterd wordt of niet. Dit doet ze dus nog steeds, zo ook vandaag: mevrouw begint een heel verhaal.  Op een gegeven moment vraagt mijn coachee:  'Ze gaat toch niet mee in de auto hè.' Ik stel hem gerust. De vrouw praat door. Dan heeft hij er genoeg van. Hij staat stil, kijkt haar aan en zegt:  'Heleen is mijn coach, tot ziens…'
We lopen door, de vrouw verbouwereerd achterlatend.  Misschien is het haar nog nooit zo direct gezegd... ik hoop dat ze er iets van geleerd heeft vandaag.  Ik in ieder geval wel!

Ochtendlicht

Ochtendlicht  

uit 

De kracht van weerloze liefde   

van 

Marinus van den Berg

Je kunt het soms niet meer geloven

dat er een betere tijd komen zal.

Alles kan je duister

voor de ogen zijn.

De grond zakt je

onder de voeten weg.

Je voelt je wegglijden

in de nacht.

Je kunt het soms niet meer geloven

dat er ook andere mensen zijn.

Mensen die oprecht zijn,

mensen die je geen geweld aandoen.

Mensen die je niet willen misbruiken.

Je kunt het soms niet meer geloven

dat je op een dag

weer zult lachen en zingen,

dat je weer zult ervaren

 dat je leven de moeite waard is.

Je kunt het soms niet meer geloven,

totdat je op weg gaat,

wegbreekt uit het isolement,

aarzelend en met

knikkende knieën aanklopt

om gehoor.

Je kunt het soms niet meer geloven, 

totdat je stapje voor stapje

je kwetsbaarheid deelt

en geloof ontvangt.

Het geloof van iemand die luistert,

die zich laat raken

door jouw verhaal,

die jouw pijn probeert te verstaan.

Je kunt het soms niet meer geloven,

totdat je handen de wonden mogen

aanraken, 

totdat je ogen de kwetsbaarheid mogen zien.

Je onderweg gaan

kan het begin worden

van een nieuwe tijd.

Je wordt opnieuw geboren

uit nacht en duisternis

en knipperend met

je bezeerde ogen,

rood van verdriet,

kijk je in het nieuwe ochtendlicht.

Er begint een nieuwe dag.

Diensten en producten

Jouw succes is mijn succes

Worstelend met de teksten voor de website kom ik al gauw op het volgende: wat is het verschil tussen diensten en producten.  Op veel websites zie je de klantvragen staan. Slim natuurlijk, want mensen zoeken op hun klantvraag en dan willen ze het antwoord vinden. Als je klantvraag is: ik wil een schoon bed, dan zoek je naar iemand die jou de dienst levert: het verschonen van jouw bed, het resultaat mag er zijn: een schoon bed en jij bent een tevreden klant. En dat is dan het product.

Citaat: 'Het grote verschil tussen een product en een dienst is dat te leveren inspanning voor de productie van de dienst wel onderdeel is van een dienst, maar dat een product alleen het resultaat is exclusief de te leveren inspanning voor de realisatie van het product.' Snap jij het nog? 

Als coach/ counselor lever je diensten die niet tastbaar zijn en vaak pas na langere tijd merkbaar resultaat opleveren. 

Mijn diensten lever ik met de bedoeling de kwaliteit van het leven van mijn cliënten te verhogen. En daartoe moeten we ons allebei inspannen. Het is soms hard werken, zowel voor de cliënt als voor mij, maar het is de moeite waard als je ziet hoe het zelfvertrouwen toeneemt, de levensvreugde groter wordt en hoe de ander steeds meer zichzelf wordt en... dat hij of zij daar blij mee is.

Mijn slogan is dan ook: jouw succes is mijn succes, en mijn succes is jouw succes. En nu moet ik dit nog goed verwoorden voor de website...

Mijn bed

In het jaar 2007 lag ik regelmatig in het Academisch Ziekenhuis.  In die tijd mocht je nog geen mobiele telefoon hebben omdat de apparaten ontregeld zouden kunnen raken (?) dus je kreeg een vaste telefoon bij je bed. En als je dan om de een of andere reden verplaatst werd, kreeg je het telefoonnummer wat bij die nieuwe plek hoorde. Vriendin belde me bijna iedere dag. Toen ze op een gegeven moment een meneer aan de lijn kreeg toen ze mij belde, zei ze verontwaardigd: 'U ligt in Heleens' bed!'

Vanmorgen had ik mijn eerste gesprek met Villa Vormgeving in verband met het bouwen van een  website. Een stap die ik nu echt wil gaan zetten om mijn onderneming nog meer bekendheid te geven; HMAcoaching moet een begrip worden in de hele regio. De eerste stap is het registreren van de domeinnaam, dat kunnen we meteen wel even doen.... Wat schertst onze verbazing? Er ligt al iemand in mijn bed:

www.HMAcoaching.nl en dan staat HMA voor Helen Mijnarends-Akkermans en Hoog Maatwerk Advies.

Mijn Heldere Motiverende Aanpak blijft,  maar ik stap in een nieuwe naam. Een naam die past bij mijn ontwikkeling, bij mijn nieuwe titel en bij alles wat ik doe. Tijd voor een nieuw en schoon bed!

Diploma's

Zo, dit was het dan, alle niveaus van de studie die ik 2009 begon, gehaald. Vier diploma's in vijf jaar tijd. Achteraf is het snel gegaan, toen ik er midden in zat leek het heel anders. Wat heb ik me druk gemaakt om al mijn gedachten en ideeën op de juiste manier te verwoorden. Hoe moeilijk is het om je eigen meerwaarde op papier te zetten. Wie ben je, wat wil je, waarom zouden mensen naar jou toe moeten komen? De diploma's zijn er, ik ben van academisch, naar specialist, naar professioneel counsellor en coach doorgegroeid en mag me nu meester counsellor en coach noemen. 


En weet je, ik ben ervan overtuigd dat een ieder die iets wil bereiken dit ook kan. Het is een kwestie van doorzetten met als basis in jezelf geloven. Natuurlijk moet je wel iets kiezen wat bij je past. Ik weet van mezelf dat ik geen topkok kan worden. En die snelle handige serveerster bewonder ik, dat zou ik niet kunnen. Zet me in een gymzaal, ik word er diep ongelukkig van. Analist? Ik ben te chaotisch. Buschauffeur, ja dat lijkt me leuk. Maar als ik in gesprek raak zou het zomaar kunnen dat ik de tijd vergeet en dus niet voldoe aan functie-eisen waarvan er één is dat je op tijd moet rijden....
Vuilnisman, lekker buiten maar uiteindelijk lijkt het me toch een beetje saai. Docent, ja dat kan, maar ik werk liever één op één.
Ik houd van mensen en ik doe niets liever dan me in hen verdiepen.
Weet jij al wat je wilt? Wil je net als ik een rij diploma's aan de muur en ben je ervan overtuigd dat je goed bezig bent in de praktijk? Hik je aan tegen het op papier zetten van je eigenheid? Laat mij je helpen.


Stuur me een bericht en ik doe je een passend aanbod.

Nieuw jasje

Gistermiddag hadden we weer onze maandelijkse bijeenkomst van de 
Contactgroep NAH WF. 

(NAH staat voor Niet Aangeboren Hersenletsel, WF voor West Friesland.)

De groep wordt gefaciliteerd door Esdege Reigersdaal.

Het was een regenachtige zondagmiddag, uitermate geschikt om gezellig een spelletje te doen. In de werkgroep hebben we gekozen voor een nieuwe opzet: naast het thema is er vanaf nu altijd de gelegenheid om een spelletje te spelen. Tijdens het spelletje wordt het thema voor zover mogelijk geïntegreerd.
Er is dus sprake van een keuze: alleen praten of praten onder het genot van het spelen van een spel. We hebben hiervoor gekozen omdat het soms als er veel mensen zijn wel eens een beetje lang duurt om op je beurt te wachten... Ook omdat het  moeilijk is om met een grote groep echt in gesprek te raken. Dit is veel gemakkelijker als je de groep opdeelt in kleinere groepen.
(Doordat we nu zes werkgroepleden hebben is het ook gemakkelijker geworden de groep in kleine groepen op te delen.)
Gister hebben we de groep in drie deelgroepen verdeeld. Het was niet echt druk, ik wijt dit aan de moeders die bezocht moesten worden. Toch waren er genoeg mensen om er een supergezellige middag van te maken.

Het thema: 'Eerst begrijpen, dan begrepen worden' bleek prima geïntegreerd te kunnen worden in de verschillende spelletjes. 'Eerst begrijpen, dan begrepen worden' is de vijfde eigenschap van de 'Zeven eigenschappen van effectief leiderschap' van Stephen R. Covey. Het gaat om het leiderschap over jezelf, een belangrijk item voor iedereen. Eerst begrijpen, dus niet terwijl je luistert je eigen antwoord al bedenken, maar echt proberen te begrijpen wat de ander zegt. Als je zo leert luisteren, zal je de ander beter begrijpen en de ander zal ook meer zijn best gaan doen om jou te begrijpen. Empathische communicatie, inleven in de ander... Een mooi gegeven en een goed streven voor ons allemaal.

Uitnodiging voor 2 mei

Foto Erik Harperink

iets gaan drinken

op een terras

doe ik pas

bij dorst

dorst gelest

ik wil weg

wil je babbelen

heb je pech

Zomaar een gedichtje uit een boekje van Evi Schauwvliege, uitgegeven door Autisme Centraal. Het lijkt erop dat Evi er niet voor zou kiezen om zomaar naar een café te gaan. Als ze voorbij loopt en toevallig dorst heeft komt ze vrijdagmiddag misschien wel naar binnen.
Want dan organiseren wij het Autisme-café in muziekcafé Paparazzi aan het Koepoortsplein 3 te Hoorn van 15.00 - 17.00 uur.

Op het Open Podium nodigen we je uit om iets te laten zien en/of horen van wat jij leuk vindt of wat jij (goed)/ kunt. Misschien bespeel je een muziekinstrument, misschien kan je heel goed zingen en misschien zelfs allebei.
Of je hebt gedichten gemaakt die je wilt voordragen. Of je hebt jaren geoefend op die ene goocheltruc, misschien is dit de ideale gelegenheid om hem eens uit te proberen met publiek.
Maar ook als je gewoon  nieuwsgierig bent om ons te ontmoeten, voel je vrij en kom gewoon naar binnen vrijdagmiddag 2 mei tussen 15.00 en 17.00 uur in muziekcafé Paparazzi.

Autisme-café in Hoorn

Noord-Hollands Dagblad 27 maart 2014

Het was een succes, het Ontmoetingscafé voor mensen met autisme en hun naasten van vrijdag 4 april. Daarom hebben we besloten elke eerste vrijdagmiddag van de maand Autisme-café te houden in muziekcafé Paparazzi aan het Koepoortsplein 3 te Hoorn van 15.00 tot 17.00 uur.

We nodigen mensen met autisme en hun naasten/ betrokkenen dan ook van harte uit voor de bijeenkomst van 2 mei aanstaande. Maar ook mensen die geen autisme hebben maar openstaan voor ontmoeting zijn van harte welkom.

Het open podium houden we erin. Een van de bezoekers zei: 'Wat mooi om te zien hoe mensen veranderen als ze op het podium staan.' Het was echt genieten. Het open podium geeft een ieder de gelegenheid datgene te laten zien wat hij/ zij graag doet. Muziek,  theater, poëzie, kunst is universeel. Er zijn geen grenzen. Daarin zijn we als mensen allemaal met elkaar verbonden.


 sigmund

Net als toen

Cafe Paparazzie 4 april 2014

'Jij hebt een dwarsfluit, jij kan ook wel wat spelen,' zei mijn mede-organisator van de bijeenkomst in het kader van de autismeweek. 'Tuurlijk, er is een podium, dat ga ik doen.'
Niet veel tijd om te oefenen, dus ik besloot de niet al te moeilijke fluitsolo van Gymnopedie 1 van Satie te spelen. De pianopartij stond op CD. Ik ging er vanuit dat er wel een CD-speler zou zijn in het café. Die was er niet, maar als ik het nummer noemde kon de pianopartij 'geript' worden en dan zou het helemaal goed komen. Nummer achttien, zei ik vlotweg.
Het was zover. Na zeven maten intro viel ik, de tweede keer, op tijd in. Het ging goed. Toen ik me opmaakte voor het tweede gedeelte kwam er niks meer. Negentien, stond er op de bladmuziek...

... Niet goed opgelet dus. En opeens was ik weer veertien. In die tijd speelde ik regelmatig voor publiek. Ik herinner me een optreden in een kerkje. De fluitpartij was ik kwijtgeraakt, dus ik had hem overgeschreven van de totale partituur, zodat ik geen bladzijden hoefde om te slaan. Ook nu zette ik met flair in. Tot ik mijn begeleider, de organist, opeens iets anders hoorde spelen dan ik. Wat bleek; ik had een stuk of wat maten overgeslagen bij het overschrijven. Hetzelfde gevoel, niks veranderd...nog net als toen...

Wat is autisme?

Vandaag begint de autismeweek. In het hele land worden activiteiten gehouden voor en door mensen met een stoornis in het spectrum van autisme. Ruim 1% van de Nederlanders – ongeveer 190.000 mensen - heeft een vorm van autisme. 
In Hoorn organiseren we, Erik Harperink (ervaringsdeskundige) en ik, een Open Podium in het kader van de Autismeweek op vrijdagmiddag 4 april vanaf 15.00 uur in Café Paparazzi aan het Koepoortsplein 3. 

Wat is dat eigenlijk, autisme?

Autisme is een aangeboren stoornis in de hersenen. In het algemeen kun je zeggen dat alles wat mensen met autisme zien, horen, ruiken op een andere manier verwerkt wordt. Mensen met autisme nemen de wereld in losse deeltjes waar. Een serie foto’s in plaats van een film. Hierdoor kost het veel moeite om te begrijpen wat er gebeurt of bedoeld wordt. In deze onoverzichtelijke wereld zoek je natuurlijk structuur en veiligheid. Daardoor gedragen mensen met autisme zich soms anders en worden ze vaak niet begrepen door hun familie, klasgenoten of collega’s.

Autisme is een onzichtbare handicap, maar het heeft grote invloed op iemands leven. Autisme brengt ook sterke kanten met zich mee,  zoals een goed oog voor detail en eerlijkheid. Autisme kent vele gezichten. Sommige mensen met autisme zoeken weinig contact met anderen. Anderen doen dit juist heel actief, maar vaak op een manier die ‘vreemd’ overkomt. Er zijn mensen met autisme en een (lichte) verstandelijke beperking maar ook mensen met een hoge intelligentie. Maar voor iedereen met autisme geldt dat het knap lastig is om te leven in een wereld die je niet begrijpt, en die jóu niet begrijpt. 

Door autisme en autistisch denken beter te leren kennen kan autismevriendelijkheid in de samenleving groeien. Met autismevriendelijkheid wordt bedoeld dat men openstaat voor de mogelijkheden en beperkingen voor mensen met autisme. Mensen met autisme willen hetzelfde als iedereen: begrepen worden zoals ze zijn en kansen krijgen om een volwaardige plaats te krijgen in de maatschappij. Een goed begrip van autisme opent de deur naar een autismevriendelijke wereld. 

Uitleg van autisme door  Kay Zwiers,
een jongen van 7 jaar met een vorm van autisme:

Als dingen veranderen of anders gaan
dan word ik bang, of boos, of verdrietig
ik weet  het eigenlijk niet precies maar ik vind het echt niet leuk
Mama zegt dat ik er niks aan kan doen,
dat het komt door de hersens in mijn hoofd
die werken anders.Autisme heet dat
maar ik ben niet ziek of gek
Het lijkt een beetje op het verschil tussen auto's en treinen
Andere kinderen lijken op auto's:
ze kunnen alle kanten op, zelfs van de weg af.
Als je autisme hebt lijkt dat op een trein, je kan alleen  het spoor volgen
maar je kan wel leren
om nieuwe sporen aan te leggen.

Hier en nu

foto: Hans Holleeder Sr.

Het jaar 2014 is niet goed begonnen. Op Nieuwjaarsdag bereikte ons het vreselijke bericht dat een dierbare vriend was opgenomen in het ziekenhuis. De epileptische aanval die hij op Oudjaarsdag kreeg bleek een voorbode te zijn van een hersentumor. Ontreddering, paniek, angst en boosheid... alle emoties passeren de revue, zowel bij hem als bij zijn naaste omgeving.

Vriend maakte zelf al de grap: Nu kan ik ook met de boot mee, nu hoor ik bij jullie doelgroep. Verschrikkelijk natuurlijk, maar dat geeft ook weer hoop.
Onze doelgroep, mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel, staat vaak positief in het leven. Elke dag wordt benut en de aandacht gaat vooral uit naar de dingen die wel goed gaan. Dit ervaar ik bij de mensen die ik ken door de boottochten , door de contactgroep-NAH-West-Friesland en door alle anderen die ik tegenkom in mijn werk.
Misschien heeft het te maken met het besef dat het leven zomaar voorbij kan zijn; mensen met traumatisch hersenletsel verstaan vaak de Kunst van Leven in het Hier en Nu. En dat zouden we eigenlijk allemaal moeten leren.