Onverdeelde aandacht

 

 

Eens per maand heb ik de eer om een uitstapje te maken met een jongeman van 26 jaar met een verstandelijke beperking.  We praten over  de afgelopen tijd en waaraan hij wil werken in de komende tijd.  We rijden rond in de omgeving en af en toe bezoeken we een lokaal evenement.  Zo ook vandaag.  In een enorm tempo loopt hij voor me uit op de markt. Af en toe blijft hij even staan om uitgestalde waar te bekijken en iets met mij te delen. We komen een  vrouw tegen die ik ken van een gymnastiekclubje van enkele jaren geleden. Het viel me indertijd vaak op dat mensen het vermeden om naast haar te zitten of alleen met haar over te blijven na de les. Mevrouw praat altijd, ongeacht of er geluisterd wordt of niet. Dit doet ze dus nog steeds, zo ook vandaag: mevrouw begint een heel verhaal.  Op een gegeven moment vraagt mijn coachee:  'Ze gaat toch niet mee in de auto hè.' Ik stel hem gerust. De vrouw praat door. Dan heeft hij er genoeg van. Hij staat stil, kijkt haar aan en zegt:  'Heleen is mijn coach, tot ziens…'
We lopen door, de vrouw verbouwereerd achterlatend.  Misschien is het haar nog nooit zo direct gezegd... ik hoop dat ze er iets van geleerd heeft vandaag.  Ik in ieder geval wel!