 |
| Cafe Paparazzie 4 april 2014 |
'Jij hebt een dwarsfluit, jij kan ook wel wat spelen,' zei mijn mede-organisator van de bijeenkomst in het kader van de autismeweek. 'Tuurlijk, er is een podium, dat ga ik doen.'
Niet veel tijd om te oefenen, dus ik besloot de niet al te moeilijke fluitsolo van Gymnopedie 1 van Satie te spelen. De pianopartij stond op CD. Ik ging er vanuit dat er wel een CD-speler zou zijn in het café. Die was er niet, maar als ik het nummer noemde kon de pianopartij 'geript' worden en dan zou het helemaal goed komen. Nummer achttien, zei ik vlotweg.
Het was zover. Na zeven maten intro viel ik, de tweede keer, op tijd in. Het ging goed. Toen ik me opmaakte voor het tweede gedeelte kwam er niks meer. Negentien, stond er op de bladmuziek...
... Niet goed opgelet dus. En opeens was ik weer veertien. In die tijd speelde ik regelmatig voor publiek. Ik herinner me een optreden in een kerkje. De fluitpartij was ik kwijtgeraakt, dus ik had hem overgeschreven van de totale partituur, zodat ik geen bladzijden hoefde om te slaan. Ook nu zette ik met flair in. Tot ik mijn begeleider, de organist, opeens iets anders hoorde spelen dan ik. Wat bleek; ik had een stuk of wat maten overgeslagen bij het overschrijven. Hetzelfde gevoel, niks veranderd...nog net als toen...
Niet net als toen
BeantwoordenVerwijderenOnze reddende engel, riep iemand vanochtend in een kerkvergadering. Een vergadering waarbij vooraf en erna ook wordt gezongen. Maar het nieuwe Liedboek zing je niet eventjes voor de vuist weg. Als zo vaak wordt er in de voorbereiding van een kerkdienst alleen gekeken naar liedteksten, niet naar de complexiteit van de melodie. Nu me dit weer opviel, kon ik niet anders dan opspringen en achter de piano kruipen. Iets dat ik vroeger niet zou doen!