Vanmorgen kwart over acht werd ik gebeld, of ik de thuishulp kon ondersteunen, meneer kon niet meer voor- of achteruit en was niet bereikbaar. Toen ik twintig minuten later aan kwam zat meneer nog steeds op het stoeltje van de traplift. Hij reageerde nergens op en leek heel ver weg. Het duurde zo'n tien minuten, toen drukte meneer zich op en kon hij met aan beide kanten ondersteuning naar de badkamer lopen. Eenmaal aangekleed zat hij een half uurtje later met een kop koffie in zijn handen en leek alles weer gewoon. Navraag bij de Parkinsonverpleegkundige leerde dat het zogenaamde freezen/ verstarren bij de Parkinson hoort. Voor de zekerheid toch even naar de huisarts. Zij kwam op hetzelfde uit, het hoort bij de Parkinson en je weet nooit wanneer het de kop opsteekt. Na het bezoek aan de huisarts liep meneer vlot en soepel naar de auto.'Nu loopt U als een kievit,' zei ik tegen hem, 'Wat is die Parkinson toch onvoorspelbaar.' 'Ja he, het is een rotziekte,' en met een knikje naar zijn vrouw, 'Ik vind het zo erg voor haar.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten