Treetje hoger

                                             foto: Erik Harperink

Nadat ze verschillende opleidingen heeft geprobeerd heeft ze besloten de studiefinanciering stop te zetten. Vlak voor de datum van 1 oktober, het zwaard van Damocles. Immers, als ze het niet zou halen zou ze alles terug moeten betalen. Ze slijt haar dagen thuis, op de bank, in bed. Het internet is haar enige contact met de buitenwereld. Ook al heeft ze zich uitgeschreven toch wordt ze uitgenodigd op school voor een gesprek. De studiebegeleider wil graag weten wat haar plannen zijn. Die heeft ze niet, vertelt ze, ze weet helemaal niet wat ze nu wil gaan doen. De man schetst enkele mogelijkheden. Werken en leren tegelijk, dat lijkt me het beste voor jou. Dan zou je eventueel weer een dag naar school kunnen komen, je kunt ook een bedrijf zoeken waar je een interne opleiding kunt volgen... De man praat veel, te veel. Het meisje hoort hem niet. Ik zie hoe ze zich moet bedwingen om niet steeds op haar telefoon te kijken.

Sinds kort woont hij in een project om zelfstandigheid op te bouwen. Hij is in 2006 in Nederland gekomen. Hij is gevlucht vanuit de oorlog in Somalië. Er is al heel veel geregeld, hij heeft onderdak, hij heeft een uitkering en hij kan gaan sporten in het gemeentehuis. Op dit moment ziet hij het even niet meer zitten maar als je vraagt naar de doelen in zijn leven, komt hij los. Hij vindt het belangrijk om een opleiding te volgen, om werk te hebben. Er wordt hem toegezegd dat er heel snel een TV komt en dat het internet zo snel mogelijk wordt aangesloten. En vanmiddag gaat hij met zijn begeleider op stap om een geschikte werkplek te regelen. Zijn ogen lichten op.

Het verschil tussen deze twee mensen is groot. Toch weet ik zeker dat iedereen een treetje hoger wil, altijd. En soms is daar een steuntje in de rug bij nodig. De taak van de begeleider is dan om de intrinsieke motivatie aan te spreken. Want daar gaat het om.

Voor en NA(H)

Duizenden kinderen lopen hersenletsel op, kopt het Noord Hollands Dagblad op vrijdag 12 juli van dit jaar. De oorzaak is meestal een harde klap tegen het hoofd door een ongeval of door mishandeling(!).
In een kwart van de gevallen is een hersenaandoening de oorzaak. De onderzoekers (Haagse Hogeschool, de Hersenstichting en het Erasmus MC) zeggen dat er meer aandacht moet komen voor de gevolgen van het letsel. De gevolgen van NAH zijn vaak niet zichtbaar, maar ze hebben een forse impact op ontwikkeling en het participeren van de jongere en het gezin.
Dan heb je Prins Friso. Onbedoeld werd hij een soort boegbeeld voor NAH. Mijn man (ervaringsdeskundige) grapte al toen duidelijk werd dat er sprake was van hersenletsel: 'Goh, hij kan mooi mee met ons zeilweekend voor mensen met NAH.' Het zal er echter niet van komen. Friso is gestorven aan de gevolgen van het ongeluk.

Dat geldt niet voor heel veel anderen. Misschien weet je het niet altijd, maar iedereen kent wel iemand met NAH op welke manier dan ook. En deze mensen hebben het wel overleefd. Vaak hoor ik dat mensen met NAH hun huidige leven zien als een tweede kans. En dat is het ook. Het leven voor het ongeluk, en na het ongeluk kan heel verschillend zijn. Er is sprake van een breuk in de levenslijn. Het leven is anders, maar dit hoeft niet te betekenen dat de kwaliteit van het leven minder is. Immers, je bent de regisseur van je eigen leven. Wat er ook gebeurt, je hebt altijd een keuze: hoe ga ik er mee om? Het klinkt gemakkelijker dan het is, daar ben ik me van bewust. Maar je bent er nog, je leeft en het is aan jou om iets van je leven te maken.