Vroeger op mijn eerste stageplek als onderwijzeres kwam ik terecht in een vierde klas (nu groep zes) van een kleine school in Mildam. Ik had mijn les goed voorbereid, en na het voorlezen van een verhaal deelde ik de stencils uit. (Stencils, weet iemand nog wat dat zijn?) De kinderen mochten de opdrachten gaan maken. Een meisje stak haar vinger op: 'Juf, moet het met pen of met potlood...'
Ik zal zoiets gezegd hebben van 'Dat mag je zelf weten..' en ik was daarmee het gezag kwijt. Met pen of met potlood, wat kan mij dat nou schelen. Maar ik leerde meteen dat de kinderen op deze school gewend waren strakke leiding te krijgen. De tweede periode ben ik heel anders ingestoken. Geheel tegen me zelf in gaf ik de leiding waarom door de school en de leerkrachten gevraagd werd.
Als manager in de kinderopvang gaf ik leiding zoals ik dat zelf voor ogen heb, richting zelfsturing. Immers, de sfeer hangt niet van mij af maar die maken we samen. Nu ik wat meer betrokken ben bij een grote zorginstelling zie ik het weer voor mijn ogen gebeuren. De manager bepaalt, de werkers stellen zich afhankelijk op en leggen de verantwoordelijkheid bij de leidinggevende. Als er iets niet goed gaat wijst men naar de manager. Vreemd vind ik dat. Is dit nou een kwestie van autoritair leiderschap, verkeerde verwachtingen van de werknemers, een cultuur die is ontstaan, gemaakt? Door wie dan? Wie zorgt ervoor dat dit gebeurt? Ik wil me hier graag in verdiepen met als uitgangspunt: de verantwoordelijkheid moet daar komen te liggen waar hij hoort, werken vanuit gelijkwaardigheid. Een leidinggevende faciliteert, de overige werkers doen waar zij goed in zijn, en samen zijn ze verantwoordelijk voor het geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten