Het gaat wel over

Vanmiddag was ik op het gemeentehuis van Hoorn. daar had ik een afspraak met mevrouw Nel Douw. Zij is een wethouder met een breed takenpakket. Ze zet zich oa in voor de volksgezondheid, inclusief de WMO / AWBZ zorg.

Opmerkelijk vond ik de volgende uitspraak: het lijkt wel of de overheid denkt dat alles overgaat… dat je op een gegeven moment geen hulp meer nodig hebt omdat je de regie zelf kunt voeren. Of met behulp van mantelzorgers (familie, vrienden, kennissen, buren), zodat de betaalde hulpverleners eruit kunnen.  

Autisme gaat niet over, niet aangeboren hersenletsel gaat niet over, dementie wordt alleen maar erger, een verstandelijke beperking blijft een verstandelijke beperking…

Als er al mantelzorgers betrokken zijn dan hebben zij het al druk genoeg. De hulpverlener is er immers geen 24 uur per dag, die is er geen 7 dagen in de week. De mantelzorger maakt haar man/ zijn vrouw wel 24 uur per dag mee, en dan is de kans groot dat het juist ook voor de mantelzorger erg belangrijk is dat er structureel een professional komt waarbij ze hun hart kunnen luchten. Een zorgverlener die met hen meekijkt en helpt met de zaken die nodig zijn, zodat ze weer even verder kunnen.

En dan de ouders van volwassenen met een beperking die op zichzelf wonen. Hoe heerlijk is het om gewoon langs te kunnen bij je kind, zonder dat je je meteen moet verdiepen in de administratie of dat je moet helpen met huishoudelijke klussen die blijven liggen omdat je zoon of dochter het overzicht mist om dit zelf te kunnen oppakken. Zodat je ouder kunt zijn en niet de zorgverlener. Daarbij komt nog dat je als ouder juist door de emotionele betrokkenheid veel moeilijker kunt helpen dan een hulpverlener. Zoals mijn zoon laatst tegen me zei: 'Het lijkt wel of je iedereen kan helpen behalve mij…'

Zien ze wel hoe goed je bent

In mijn boekenkast staat een boek met de titel:  Zien ze wel hoe goed je bent? Ik moet hier vaak aan denken, zeker als ik rechtstreeks benaderd word door mensen die me vragen of ik  hun begeleider wil worden. Ja, de mensen die mij bijvoorbeeld kennen via de Contactgroep NAH WF zien dit wel, ook vanuit het autisme-café krijg ik steeds meer aanvragen, maar zien de zorgorganisaties het ook?

Ik vraag mij dit af. Als ik op een vraag in ga moet ik hem of haar onderbrengen bij een zorgorganisatie om te kunnen factureren. De ene zorgorganisatie is de andere niet, maar ze willen allemaal voor een dubbeltje op de eerste rang. Van ieder gewerkt uur gaat een deel naar de zorgorganisaties. En sommige organisaties houden meer dan 30 % per uur voor zichzelf.

Mijn uurprijs is niet hoog, en veel lager dan die van vele collega-coaches en -counselors, het gaat mij er om dat ik de individuele begeleiding kan geven waar een ieder recht op heeft vanuit de gestelde indicatie.  Daarom heb ik vandaag eens gebeld met 1.Hoorn. Ik heb hun verteld dat het naar mijn idee goedkoper is als ik samen met de mensen waarom het gaat een rechtstreeks contact aanga met hen,

dan dat we moeten leuren bij de zorgorganisaties om mijn uren te kunnen factureren.

Er werd naar me geluisterd en ik zal binnenkort teruggebeld worden om een en ander te bespreken. Ik houd jullie op de hoogte, wordt vervolgd…

Keuzes maken

Als je iets doet, moet je rekening houden met de gevolgen ervan.... Dat is waar: als je kiest voor een kind en je bent zo gezegend dat er inderdaad een kind komt, houd je er rekening mee dat je de rest van je leven ouder bent. Maar wat dat betekent kun je niet overzien.
En als je trouwt ga je er van uit dat je altijd bij elkaar blijft, je legt de belofte af  'tot de dood ons scheidt.' Het gevolg van een verbintenis als het huwelijk zou moeten zijn dat je altijd zo veel van elkaar zult blijven houden als op je trouwdag. Toch gaat dit niet altijd op. Soms is de liefde op. Ze heeft plaatsgemaakt voor irritaties, ruzies, en misschien wordt er over en weer geschreeuwd. En je bent echt niet de enige die besluit zijn of haar huwelijk te ontbinden.

Ik geloof niet in een koers die je in stand houdt omdat je hem nu eenmaal hebt ingezet.
Ik ben ervan overtuigd dat je elke dag opnieuw keuzes kunt maken. En natuurlijk moet je er goed over nadenken voor je drastische beslissingen neemt zoals het beëindigen van een relatie, het te koop zetten van je huis, het besluit te stoppen met de pil. Maar je kunt het doen. In die zin is geluk maakbaar.
Maar wat zijn de juiste woorden als iemand te horen heeft gekregen dat er sprake is van een ongeneselijke  ziekte.  Is er dan nog wel sprake van keuzes maken?
Ja, misschien toch wel, per dag kun je ervoor kiezen de dag zo goed mogelijk door te brengen.