 |
| #thuiskunstelen |
Telefonische consulten of via beeldbellen (via de AVG-veilige omgeving van Therapieland) in plaats van de gebruikelijke gesprekken bij mensen thuis of in de huisartsenpraktijk.
Niet iedereen zit op een telefoontje te wachten:
'Ik wil nu niet over mezelf nadenken, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Hoe houd ik de zaak gaande in deze dagen?'
Anderen vinden het wel prettig om te praten en hun verhaal kwijt te kunnen:
'Ik wil wel re-integreren en ik mag eerst wel meedraaien met een collega, maar ja ik mag maar 2 uurtjes werken. En wat is dan de volgende stap, wanneer mag ik dan wel een hele dienst draaien en wanneer ga ik dat weer gewoon zelf doen...'. Als ik zeg dat de re-integratie gezien de Corona-uitbraak waarschijnlijk nog wel even uitgesteld zal worden is het even stil. 'Oja...ik kan er nu niet eens naar toe...tenminste beter van niet. En nee, ik weet nu immers helemaal niet hoe het verder zal gaan. Leven in het hier en nu... hier hebben we het al vaker over gehad geloof ik. En nu is dat wel heel erg aan de orde...'
'Ja, ik ben blij dat je belt.. ik merk gewoon dat ik terugval, ik voel me somber en ik heb geen rust in mijn hoofd. En mijn partner heeft onlangs ontslag genomen om voor zichzelf te beginnen. Iedereen zei dat het een goed idee was...en nu zitten we er mooi mee....Maar weet je, het is wel goed om even samen thuis te zijn en ons op het gezin te richten. Geld is het probleem niet...ik weet zeker dat we er wel weer uit komen.
'Nu alles wat rustiger is buiten kom ik ook meer tot rust. Ik heb zelfs beter geslapen vannacht...'
'Eerlijk gezegd ben ik nu niet zo met mezelf en mijn eigen problemen bezig. Ik maak me erge zorgen om mijn ouders. Die zijn boven de 80, en mijn moeder heeft zoiets van: 'Ik ga gewoon boodschappen doen hoor, ik heb wel vaker een griepje gehad in mijn leven...'
..Hoe moeilijk de situatie ook voor iedereen is, ik merk toch ook een zekere berusting. Mensen komen aan zichzelf toe, aan lezen, aan het luisteren naar muziek, aan lang vergeten hobby's. En met de thuiswerkende huisgenoten en kinderen die niet naar school kunnen, kun je elkaar niet meer ontlopen. De haast, het moeten...het lijkt allemaal in die zin wat rustiger te worden...
Tot Corona dichtbij komt...ze dichtbij dat het een gezicht krijgt...dat je vreest voor het leven van die ene... Tot je de oudere die haar partner niet meer kan opzoeken in het verzorgingshuis ziet wegkwijnen...
die oudere die helemaal niemand meer ziet omdat ze zelf zo kwetsbaar is dat iedereen afstand moet houden...
Is het nog maar zo kort geleden dat we nog onbevangen met een groep van een man of vijftig stonden te zingen in dat hele kleine lokaaltje, dat we naast elkaar op de loopband stonden in de sportschool... dat we elkaar stonden te verdringen om een plekje te bemachtigen in de trein...dat we elkaar handen gaven en knuffelden gewoon omdat het kon?
