ACT

ruimte om doelen en dromen te verwezeznlijken

Vandaag ben ik met een nieuwe opleiding gestart: de ACT (Acceptance and Commitment Therapy.) Deze therapie leert je jouw pijn, je problemen, je klachten te accepteren zodat je je kan richten op de dingen in het leven waar je waarde aan hecht. Uitgangspunt is dat bepaalde problemen niet opgelost hoeven en kunnen worden, maar dat het mogelijk is om er niet (meer) door gehinderd te worden. Het doel van ACT is dan ook niet om meer inzicht te verkrijgen, maar om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen, waardoor je niet meer gefocust bent op je pijnpunten maar dat je de ruimte krijgt om doelen en dromen te kunnen verwezenlijken. 

Zo hebben we vandaag kennisgemaakt met onze gedachten als een nieuwe, andere persoon in jezelf. Je kent haar wel, dat stemmetje wat jou vertelt dat het vandaag vast een vervelende dag wordt. Je hebt al last van je rug bij het opstaan, eenmaal beneden doet de verwarming het niet  en als je achter je laptop kruipt om een monteur te zoeken blijkt ook het internet uitgevallen te zijn. Ga er maar aan staan. Eigenlijk wil je het liefste weer je bed inkruipen, maar je stemmetje zegt dat je toch beter...Voor je het weet doe je van alles omdat het moet, niet omdat je het wilt. En als je dan gevraagd wordt hoe voelt dit nou voor jou, is het erg moeilijk om hier een antwoord op te geven. Misschien eerst maar eens stoppen met het woord moeten. Maak er van willen, maar vraag je dan meteen af of je de waarheid spreekt...

Het was nog maar de eerste dag, maar het houdt me nu al heel erg bezig. Eerst integreren in mijn eigen leven, en misschien kan ik het daarna overbrengen op de mensen om me heen. Want zeg nou eerlijk; het is toch fantastisch als je je problemen, je pijn, je verdriet kunt omarmen en tegelijkertijd je toch kan richten op de dingen die jouw leven werkelijk zinvol maken en verrijken.

Nieuwjaarsbijeenkomst Contactgroep NAH WF

Eén van de hoogtepunten van 2016. Mijn jongste zoon zet 'mijn' tattoo

Het afsluiten van een jaar is altijd een beetje vreemd. Tenminste zo ervaar ik dat. Onwillekeurig loop je het afgelopen jaar door. Wat is er gebeurd? In de wereld, in ons land, in je eigen leven. Ik denk dan vooral aan alle mensen die ik in het afgelopen jaar heb ontmoet. Wat heb ik kunnen bijdragen, wat heb ik voor ze kunnen betekenen? Wat heb ik geleerd van al die bijzondere mensen, van hun verhalen, van hun leven.

Vanmiddag hadden we de eerste bijeenkomst van de Contactgroep NAH WF. Een intensieve middag waarin we aan de hand van vragen ieders persoonlijke beleving van 2016 behandeld hebben. De eigen successen, hoogtepunten en mooie dingen om mee te nemen naar het nieuwe jaar. Maar ook het verdriet van het afgelopen jaar kwam aan de orde. Verdriet over de velen die ons zijn ontvallen, bekende en minder bekende mensen. De openheid van de mensen en het vertrouwen om hele persoonlijke dingen met elkaar te delen heeft me ontroerd. Het was een prachtige middag en ik hoop dat we nog heel vaak van deze middagen met elkaar zullen beleven.

De gemene deler van de contactgroep is het Niet Aangeboren Hersenletsel. En natuurlijk is NAH de rode draad. In de groep kan je alles zeggen, je kan vertellen over hoe je je leven ervaart, hoe het was voordat je hersenletsel had en hoe het nu is. Het verdriet om het verlies van je oude leven, van vroegere bezigheden die je nu misschien niet meer kunt doen. De blijdschap die je met elkaar deelt als je merkt dat het toch steeds een beetje vooruit gaat, dat je steeds beter leert omgaan met je nieuwe ik. Herkenning en erkenning, ontmoeting en verbinding. De groep heeft deze functie en ik nodig een ieder die te maken heeft met Niet Aangeboren Hersenletsel uit om eens een middag bij ons langs te komen om de sfeer van de groep zelf te ervaren.  Zie www.coachingnhn.nl Nahbij voor nadere informatie.