dinsdag 30 augustus 2016

Kanker is geen strijd


Vanmorgen weer een naar bericht. Ze ligt in het ziekenhuis, graag eerst overleggen met haar man als je op bezoek wilt. Ze heeft kanker. Ik krijg hier een naar gevoel van. Ik heb in de afgelopen twee jaar afscheid moeten nemen van verschillende vrienden die aan kanker zijn gestorven. Op facebook gaat een actie rond: deel een zwart-wit foto als je ook de strijd tegen kanker ondersteunt. Kanker is geen strijd. Kanker is een ziekte, een verschrikkelijke ziekte die je overkomt. En het kan iedereen overkomen, hoe gezond je ook probeert te leven. (Gezond leven verkleint wel de kans op kanker, dus het verdient natuurlijk altijd aanbeveling dit te doen).  Opeens is het er, een tumor nestelt zich ergens in je lichaam. En als deze tumor kwaadaardig is, is de ziekte kanker daar.

Een tumor een zwelling, een onbeheerste groei van weefsels door een aanhoudende celdeling. En als deze zwelling kwaadaardig is betekent het dat hij het orgaan waarin hij is ontstaan vernietigt. Hij kan zich verspreiden in het omringende weefsel, of zich uitzaaien via de bloed- en lymfestroom en zo in andere organen terechtkomen. Natuurlijk doen de medici er alles aan om de tumor te verwijderen, en, als dit niet kan, om de tumor zo klein mogelijk te houden. De behandelingen hiervoor zijn opereren, bestralen en chemotherapie. Het lichaam moet de behandelingen aankunnen en daarbij is een gericht en persoonlijk voedingsplan belangrijk, aangevuld met fysieke inspanning voor een betere lichamelijke conditie.

Het is belangrijk dat je als patiënt weet waar je aan toe bent, dit is altijd belangrijk en zeker als je aan een ziekte als kanker lijdt. Vraag door tijdens de gesprekken met artsen over jouw situatie. Zekerheid is belangrijk, immers onduidelijkheid en onzekerheid geeft onrust. Juist in een situatie als deze is het belangrijk dat je de regie houdt over je eigen leven. Stel de vragen die door je hoofd spoken. Praat erover met je naasten, met anderen. Spreek je zorgen en je angsten uit, dan kan je omgeving hierop reageren en met je meedenken, met je meeleven. Wees egocentrisch, en doe wat goed voelt voor jou. Door goed voor jezelf te zorgen maak je het je omgeving ook gemakkelijker. Door erover te praten geef je ook de ander de kans jou te vertellen wat het met hem of haar doet. Kanker is geen strijd, maar het is wel belangrijk de ziekte te erkennen en er mee om te gaan.




vrijdag 5 augustus 2016

Autisme-café, gewoon gezellig

Foto: Nuria Rosa Steeman


Het middag-autisme-café in Hoorn draait nu 2,5 jaar. Elke eerste vrijdag van de maand nodigen we een ieder die bekend is met autisme, die geïnteresseerd is in autisme, die een diagnose heeft of één denkt te krijgen, uit om samen te komen in café Backstage aan het Koepoortsplein te Hoorn. Toen ik vanmiddag binnenkwam zat er al een groepje aan een tafel te kaarten. Terwijl ik aan
de bar een drankje bestelde arriveerde een volgende gast en raakten we in gesprek. Tien minuten later kwamen er weer twee deelnemers binnen:
'Hé stelletje autisten, we gaan toch zeker niet binnen zitten met dit mooie weer?'
Hij had gewoon gelijk, we gingen mee naar buiten en we hebben heerlijk op het terras gezeten. En toen was het zomaar half zes. Gewoon gezellig.
Het gaat goed, mensen kennen elkaar en/of leren elkaar kennen, ze vinden elkaar in gesprek of in een spelletje. Het hangt niet meer van de initiatiefnemers af. Het hangt niet van eventuele hulpverleners of begeleiders af. Het is gewoon gezellig. En de groep groeit, ook uit de omliggende gemeenten komen er steeds meer mensen naar het autisme-café in Hoorn.
En als je 's middags niet kan, door werk, school of iets anders, bedenk dan dat we ook nog het avondcafé hebben in Hoorn. Je bent van harte uitgenodigd, niks is raar, niemand is raar, immers: iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.

woensdag 3 augustus 2016

Echte liefde


Vanmorgen kwart over acht werd ik gebeld, of ik de thuishulp kon ondersteunen, meneer kon niet meer voor- of achteruit en was niet bereikbaar. Toen ik twintig minuten later aan kwam zat meneer nog steeds op het stoeltje van de traplift. Hij reageerde nergens op en leek heel ver weg. Het duurde zo'n tien minuten, toen drukte meneer zich op en kon hij met aan beide kanten ondersteuning naar de badkamer lopen. Eenmaal aangekleed zat hij een half uurtje later met een kop koffie in zijn handen en leek alles weer gewoon. Navraag bij de Parkinsonverpleegkundige leerde dat het zogenaamde freezen/ verstarren bij de Parkinson hoort. Voor de zekerheid toch even naar de huisarts. Zij kwam op hetzelfde uit, het hoort bij de Parkinson en je weet nooit wanneer het de kop opsteekt. Na het bezoek aan de huisarts liep meneer vlot en soepel naar de auto.'Nu loopt U als een kievit,' zei ik tegen hem, 'Wat is die Parkinson toch onvoorspelbaar.' 'Ja he, het is een rotziekte,' en met een knikje naar zijn vrouw, 'Ik vind het zo erg voor haar.'